Εντάξει λοιπόν, η Team USA μπορεί να μην είναι καλύτερη της Dream Team, αλλά και η Dream Team δεν έπαιξε με αντίστοιχα σκληρούς αντιπάλους το 92’. Τώρα βέβαια, κάποιος που θα διαβάζει το blog του basket εδώ στο infobeto θα αρχίσει να αναρωτιέται: «Μα καλά βρε παιδιά, ο sacking23 στο Ολυμπάσκετ έγραψε ότι εκείνη η Κροατία κι εκείνη η Λιθουανία ήταν μακράν ανταγωνιστικότερες, αναλογικά με τις φετινές ομάδες που θα πρέπει να υποτάξει η ομάδα των ΗΠΑ». Διάβαζα κάπου τις προάλλες ότι εκείνη η ομάδα είχε να αντιμετωπίσει 6 ή 7 international nbaers εκείνης της χρονιάς ή και μελλοντικούς, ενώ σήμερα ο αριθμός είναι κατά πολύ μεγαλύτερος. Αυτό σαφώς δεν αποδεικνύει κάτι, αλλά εμένα μου κάνει σαν επιχείρημα.
Αν τσεκάρουμε τα ρόστερ των ομάδων, τότεθα δούμε ότι γενικά υπάρχει μια ισορροπία στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παιχτών σε κάθε θέση: Chris Paul, Derron Williams (και Westbrook) πέφτουν πάνω σε Magic Johnson και John Stockton. Οι λάτρεις της εποχής εκείνης διαλέγετε με κλειστά μάτια, αντίθετα εγώ βρίσκω ισορροπία, αν όχι υπεροχή της τωρινής τριπλέτας. Στο shooting guard έχουμε τον Kobe Bryant εναντίον του Michael Jordan. Για την οικονομία της συζήτησης θα παρακάμψω τα πιστεύω μου και θα πω ότι ο Kobe υστερεί λίγο. Ειδικά αν βάλουμε και το matchup Harden-Drexler τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα υπέρ της Dream Team. Στο 3,4 δεν υπάρχει χώρος για αμφισβήτηση. Ποιος Pippen και ποιος Bird, όταν έχεις Anthony, Durant και James… Ναι το γνωρίζω, δεν τον ξέχασα τον Τσάρλς, αλλά ακόμη και με αυτόν, η τωρινή τριπλέτα είναι πιο δυνατή. Εκεί που χάνει σίγουρα η τωρινή ομάδα και μάλιστα είναι απελπιστικά αδύναμη μπροστά στην Dream Team είναι στο 5. Δε χρειάζεται καν να εξηγήσω γιατί oι Robinson, Ewing θα κατάπιναν τον Chandler ή τον αμούστακο Davis. Στη θέση του C αντιμετώπισε πρόβλημα στα φιλικά η ομάδα των ΗΠΑ και θα αντιμετωπίσει και στο τουρνουά. Το σίγουρο πάντως είναι ότι τη μάχη της αφίσας θα την κέρδιζαν εύκολα εκείνοι οι παίχτες. Θα μπορούσα να έχω κρεμασμένη στο δωμάτιο μου το πόστερ του κάθε ένα ξεχωριστά. Δε μπορώ να πω το ίδιο και για τώρα…
Πάμε να δούμε όμως την φετινή ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ.
Το πλεονέκτημα της ομάδας του Σιζέφσκι** είναι το γεγονός ότι διαθέτει πολλούς παίχτες που μπορούν να παίξουν σε διαφορετικές θέσεις. Ξεκινώντας από τον Lebron, τον άνθρωπο που παίζει από point guard μέχρι και Center ή τον Durant ή ακόμα και τον Μέλο, ο οποίος διαθέτει το κορμί για να ανταπεξέλθει σε ποστ παιχνίδι κοντά στο καλάθι, άσχετα αν αρέσκεται να παίζει με πρόσωπο. Υπάρχει ακόμη κι ο Iguodala, ο οποίος αποτελεί το εργαλείο σε αυτήν την ομάδα που μπορεί με τη σειρά του να καλύψει διάφορες θέσεις. Βέβαια το πρόβλημα στο 5 παραμένει, αφού ο Λεμπρόν έδειξε να μην τα καταφέρνει κόντρα στα βαριά κορμιά, που αντιμετώπισε κάποιες στιγμές βρισκόμενος στην άμυνα. Στον προχθεσινό αγώνα με την Ισπανία, οι ΗΠΑ κέρδισαν, αλλά δεν έπεισαν ότι η διαφορά τους είναι οι 22 πόντοι. Δυσκολεύονται και χρειάζεται να έρθει κάθε φορά κάποιος «διαφορετικός» να βάλει τους πόντους του. Αυτό δεν μοιάζει και απίθανο, σε μια ομάδα που έχει πραγματικά τρομακτικούς σκόρερ. Δεν είναι τυχαίο το ζήτημα που συζητιέται τις τελευταίες μέρες, με τον Coach K, να μη μπορεί να αποφασίσει ποιος θα ξεκινάει στην πεντάδα, ανάμεσα σε Anthony και Durant. Ένα πιθανό σενάριο είναι να δούμε πολλά λεπτά τους δυο τους στο παρκέ, με τον Μέλο να μετακινείται ακόμη και στο 5, τις στιγμές μάλιστα που θα παίρνει ανάσες ο Τσάντλερ.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι η τακτική της κάθε ομάδας, θα είναι να προσπαθήσει να φορτώσει με φάουλ τον Τσάντλερ και να τον κρατάει όσο το δυνατό περισσότερο έξω, για να μπορεί να παίζει pick n roll, και να κερδίζει miss match στις αλλαγές, είτε να βγάζει ελεύθερα τρίποντα. Βέβαια όλα αυτά θα πρέπει να εκτελούνται με χειρουργική ακρίβεια, διότι οι αμερικανική ομάδα είναι ιδιαίτερα ευέλικτη και σε κάθε κλέψιμο θα τελειώνει φάσεις στα 2 δευτερόλεπτα στο transition. Η ομάδα πάντως προβλημάτισε και κόντρα στην άμυνα Ζώνης των Ισπανών, με τους αριθμούς τους να πέφτουν πολύ στα κομμάτια εκείνα του αγώνα, που χρειάστηκε να την αντιμετωπίσουν. Βέβαια είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια ομάδα να παίξει πολύ χρόνο ζώνες ή προσαρμογές, αφού αυτό απαιτεί ιδιαίτερη πνευματική προσήλωση. Στη Ζώνη πρέπει να σκέφτεσαι περισσότερο, συγκριτικά με το man-to-man, παρά το γεγονός ότι ο χώρος ευθύνης σου είναι περιορισμένος. Και είναι πολύ δύσκολο να παραμένεις και να κρατάς τη θέση σου στον «χώρο ευθύνης», το οποίο είναι και κόντρα στο φυσιολογικό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντως, τις προάλλες κατάφεραν να λυγίσουν τους Ισπανούς, οι οποίοι δεν χρησιμοποίησαν καθόλου τον Μαρκ Γκασόλ. Αναφέρομαι στο παιχνίδι εκείνο, επειδή ήταν το τελευταίο τεστ πριν την κούρσα για το χρυσό, με τους Ισπανούς να δείχνουν για μια ακόμη χρονιά δυνατό outsider.
Η ομάδα των ΗΠΑ μπορεί να μην έχει την ικανότητα ή ακόμα και τη διάθεση να ρημάζει τους αντιπάλους στο πέρασμα της, αν και μάλλον κάτι τέτοιο θα συμβεί τελικά, αλλά διαθέτει λάμψη, προσωπικότητα και ego. Αυτό που τραυματίστηκε πολλάκις την περασμένη δεκαετία και κανείς δεν θέλει να επιστρέψει σε εκείνα τα χρόνια. Η φετινή ομάδα είναι ένα σύνολο παιχτών, που ξέρουν να κερδίζουν, χωρίς να εντυπωσιάζουν, αλλά στο τέλος της μέρας όλοι θα έχουν να πουν έναν καλό λόγο. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι ΗΠΑ θα κατακτήσουν το χρυσό μετάλλιο για (αν δεν κάνω λάθος) 14η φορά και αυτό που μένει είναι να δούμε ποιος θα είναι ο αντίπαλος της στον τελικό.
** (έτσι προφέρεται, εκτός αν έγινε καμιά μαγκιά από κανέναν δημοσιογράφο τύπου Βαγγέλα, θα ρωτήσω τον sacking να μου πει). Και εξηγώ: Ο Σαζέφσκι είναι πολωνικής καταγωγής, επομένως θα έπρεπε να προφέρεται κάτι σαν «Ξιζεφσκι», αλλά οι Αμερικάνοι τις λέξεις που ξεκινούν με “x”αρχικό γράμμα τις προφέρουν «Ζ» ή «Σ». Πχ. Xavier→ Ζέιβιερ, xylophone→ Ζάιλοφοουν
Σχόλια