"Κόλαση είναι εκείνο το μέρος, στο οποίο έχεις πάψει να ελπίζεις", λέει ο Cronin μεταξύ άλλων.
Και μετά από κινήσεις τέτοιες σαν του κ.Δημήτρη Γιαννακόπουλου, ο οποίος προσκάλεσε τους κ.Αγγελόπουλους να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν για το αγαπημένο μας άθλημα, πώς να πάψεις να ελπίζεις; Αποδεικνύεται πιο ώριμος από τους προγόνους του και τα όσα διαδραματίζονταν επί εποχής των. Το μόνο που δεν έμαθα ήταν αν τα δυο αδέρφια δέχτηκαν την πρόσκληση του κ. Δημήτρη για να μπουν τα πράγματα σε τάξη επιτέλους.
Χειροκροτώ την κίνηση αυτή, όπως χειροκροτούσα από μέσα μου όταν τέλειωσε το Lost Highway.
Κι εξηγούμαι:
Όταν ο David Lynch αποφάσισε να γυρίσει την ταινία, πιθανότατα γνώριζε ότι θα προκαλέσει πανικό στο μυαλό μου. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, αν τα μηνύματα που ήθελε να περάσει μέσα από τη Χαμένη Λεωφόρο ήταν πολύ πιο ζόρικα και πολύπλοκα από αυτά που θα μπορούσε να σηκώσει ο εγκέφαλος μου ή αν τελικά ο ίδιος ο σκηνοθέτης παρέκκλινε από την αρχική του ιδέα τόσο πολύ, ώστε να μην ευθύνομαι εγώ, που δεν κατάλαβα τον λόγο που η ταινία μου άρεσε τόσο πολύ . Εξάλλου όταν παρακολουθείς film του συγκεκριμένου, αισθάνεσαι θνητός.
Και μάλλον σαν τον Lynch αισθάνεται και ο κ. Δημήτρης. Ότι μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει.Να έχει δηλαδή το δικαίωμα, μετά τον τελικό στο Κύπελλο να εξαπολύει επιθέσεις κατά του Ολυμπιακού και την επόμενη εβδομάδα να αισθάνεται τόσο ώριμος, ώστε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με αυτούς, τους οποίους έχει ήδη αφορίσει για να κουβεντιάσουν όμορφα και πολιτισμένα. "Άγουρα Χρόνια"; Δε νομίζω...
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να φοράει πράσινα, μπορεί η περασμένη δεκαετία να είχε καταπράσινο χρώμα, μπορεί το τριφύλλι να έχει την ίδια καταγωγή με τον πιτσιρικά Ρόμπερτ, αλλά το ελληνικό μπάσκετ και πόσο μάλλον το αφεντικό του Παναθηναϊκού καμία σχέση δεν έχουν με τον ήρωα του "The Green Years" του Archibald Cronin. Ο Ρόμπερτ μέχρι να φτάσει στον στόχο του, πέρασε από 40 κύματα από τα πρώτα ακόμη χρόνια της ζωής του. Αλλά παράλληλα υπήρξαν και άνθρωποι, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον μικρό να τα καταφέρει, επειδή στο πρόσωπο του βλέπουν την καλοσύνη , την τιμιότητα και τη θέληση. Χαρακτηριστικά δηλαδή από τα οποία απέχει χιλιόμετρα μακριά ο κ. Δημήτρης.
Είναι τα χιλιόμετρα της Χαμένης Λεωφόρου, την οποία πρέπει να διασχίσει ο κάθε ένας που αποφασίζει να ασχοληθεί με το μολυσμένο αυτό άθλημα. Και η απόσταση μεγαλώνει ακόμα περισσότερο, όταν αναφερόμαστε σε άτομα τα οποία έχουν ήδη συμβάλλει στην κατρακύλα του ελληνικού μπάσκετ.
Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι θα έπρεπε να βλέπουμε καλοπροαίρετα κινήσεις σαν και τη συγκεκριμένη, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι ο μόνος που πιστεύει ότι στο τέλος θα έχουμε ξανά σούτια και εκατέρωθεν προσβλητικές-ειρωνικές ανακοινώσεις.
Μέχρι λοιπόν να "στρίψει" το ελληνικό μπάσκετ, εγώ θα ακούω David Bowie και I'm deranged. Εξάλλου όταν το ακούω, μου έρχεται στο μυαλό ο κύριος Δημήτρης.
ΥΓ. O tullamore πιστεύει ότι η Βενετία αυτές τις μέρες, είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να γίνει η συνάντηση μεταξύ των αφεντικών των δύο ομάδων.
