«Όταν αγαπάμε, προσπαθούμε πάντα να γίνουμε καλύτεροι από ό,τι είμαστε. Και με αυτόν τον τρόπο γίνονται καλύτερα και όλα γύρω από εμάς.»
Από τότε που διάβασα τον Alquimista ένοιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Coelho. Και ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί η φράση με την οποία ξεκίνησα σήμερα είναι άγνωστη, αλλά το «Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να το επιτύχεις» είναι παγκοσμίως γνωστό, ακόμα κι από αυτούς που δεν έχουν πιάσει καν στα χέρια τους το βιβλίο.
Μεταξύ μας τώρα, αυτά τα quotes (που λένε και στις Σέρρες) δεν τα έλεγα στον γιο μου, ούτε όταν ήταν μικρός και του διάβαζα παραμύθια για να τον πάρει ο ύπνος. Πόσο «παπά» να πουλήσω πια;
Ήμουν αρκετά θυμωμένος με τον Paulo Coelho και το παραμύθι του. Δε λέω ότι βαρέθηκα, αλλά ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας και ρεαλισμού αυτός ο βοσκός. Και δεν είχα ανάγκη για παραμύθια.
Τώρα που το έφερε η κουβέντα, ούτε σαν οπαδός των Lakers είχα ανάγκη για παραμύθι. Τον δικαιολόγησα τον τραχανά τον Τζιμ, όταν έφερε τον Dwight στην πόλη. Αλλά μετά από 4 μήνες αισθάνομαι σαν βοσκός, που βλέπει εφιάλτη. Αυτό σημαίνει ότι αν τελικά έχει δίκαιο ο Paulo, καλύτερα να μην ξυπνήσω γιατί θα το δω να συμβαίνει. Καλά δε λέω;
Την απάντηση ευτυχώς μου την έδωσε μετά από καμιά 15αριά χρόνια ο ίδιος ο συγγραφέας, επομένως από σήμερα αισθάνομαι ασφαλής. Εντάξει, άργησα 10 χρόνια, αλλά το διάβασα. Δικαιολογήστε με όμως. Aπό τη μια ο Alquimista και από την άλλη μια «μάγισσα» με κρατούσαν μακριά. Δεν είμαι ο τύπος που διαβάζει βιβλία, ας μη γελιόμαστε… αλλά χάρη στην κόρη μου, η οποία ποτέ δεν διάβασε τον Αλχημιστή, ήρθε στα χέρια μου το “Onze Minutos”.
Για να μη μακρηγορώ και κουράζω ακόμα περισσότερο, μπαίνω στην ουσία.
Κάπου στα 17 της χρόνια, η ηρωίδα του βιβλίου καταλαβαίνει ότι ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταφέρει να νοιώσει τον έρωτα όπως τον επιθυμούσε πραγματικά. Δεν είχε βρει εκείνον που θα της «έπαιρνε» το μυαλό παράλληλα με το κορμί της.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι 17 νίκες έχουν και οι Lakers. Σαν την κοπελιά του βιβλίου δηλαδή. Καιρός να αρχίσουν να σκέφτονται κι αυτοί με τη σειρά τους…
Η Μαρία λοιπόν, αποφάσισε να φύγει και να γίνει πόρνη για ένα διάστημα, ώστε να κερδίσει χρήματα και να τα αξιοποιήσει αργότερα. Κάθε φορά που πουλούσε το κορμί της, η ερωτική πράξη διαρκούσε έντεκα λεπτά. Βίωσε δύσκολες καταστάσεις, γνώρισε περίεργους ανθρώπους, αλλά δεν ονειροβατούσε.
Ήξερε ότι είχε πιάσει πάτο, αλλά στο τέλος ωρίμασε και κατάφερε να βγει στην επιφάνεια.
Έντεκα λεπτά είπα; Ναι!
Έντεκα. Όσες νίκες δηλαδή θα κάνουν οι Λέικερς μέχρι τις 22 του Φλεβάρη. Τόσος χρόνος απομένει για να καταφέρουν όχι να δώσουν απάντηση, αλλά να αναρωτηθούν, ποια είναι πραγματικά η επιθυμία τους. Πόσο μακριά θέλουν να φτάσουν; Αν θέλουν λοιπόν να σταματήσουν να είναι οι πόρνες πολυτελείας της λίγκας, είναι καιρός να απελευθερωθούν από το βάρος της πιθανής αποτυχίας και να παίξουν μπάσκετ, μέχρι… να βγουν στην επιφάνεια.
Κι επειδή ξέρω ότι ο Coelho έλεγε ψέματα στον “Alquimista”, οι Lakers δεν θα πάρουν πρωτάθλημα ούτε φέτος. Αν όμως έχει δίκιο στο Onze Minutos και η Μαρία καταφέρνει να βρει ισορροπία και γαλήνη, τότε εκτιμώ ότι ο Kobe κάνει την περιήγηση του στη Γενεύη αυτόν τον καιρό.
Οι Lakers θα είναι στα playoffs, αλλά αυτή τη φορά χωρίς πρακτικές "Αλχημιστή".
Τα έγραψα όλα αυτά, επειδή ψάχνω κάποιον να μου βγάλει απόδοση στο συγκεκριμένο bet →
Lakers over 10,5 νίκες στα επόμενα 14 ματς. Υπάρχει κανείς;
Υ.Γ Ο tullamore δεν είναι γυναίκα.
