Άξιος και ικανός, κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο στην μεγάλη κατηγορία του Πρωταθλήματος Ταχύτητας για τη φετινή σεζόν. Με εξαιρετικές εμφανίσεις και μεγάλη αυτοπεποίθηση κατάφερε να κερδίζει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του πρωταθλήματος, (είχε σχεδόν μόνιμη θέση στο βάθρο, σαν τον Agostini) και τρείς αγώνες πριν το τέλος της σεζόν καρπώθηκε τους κόπους του με το στεφάνι του τίτλου.
Πολλοί μιλούν για τύχη, αλλά αυτό είναι λάθος. Το ότι το φαινόμενο Rossi, τραυματίστηκε δύο φορές σε ώμο και κνήμη, και οι δύο αυτοί τραυματισμοί ήταν πολύ σοβαροί, είναι άσχετο. Και είναι άσχετο αφού ο ώμος προήλθε από τραυματισμό εκτός αγώνα, σε προπόνηση και το πόδι σε δοκιμαστικά. Αλλά την ικανότητα δεν τη βαφτίζεις τύχη, γιατί περί ικανότητας πρόκειται όταν αποφεύγεις τραυματισμούς και πτώσεις. Ακόμη και το πώς θα θέσεις το κορμί σου κατά την πτώση είναι ικανότητα. Αν θυμηθούμε παλιότερους αγώνες, θα καταλάβουμε εύκολα πόσο δύσκολο είναι να αποφεύγεις τραυματισμούς κατά την πτώση, και ο Lorenzo φέτος απλά έλυσε αυτό το θέμα εν τη γενέσει του. Δεν έπεσε. Μας βεβαιώνει κι ο μισητός του ομόσταυλος Valentino Rossi σε αυτό.
Κι αφού έμεινε όρθιος κατάφερε να ξεζουμίσει τη Μ1 του και να της πιεί το μεδούλι. Εδώ πολλοί θα πουν ότι τη μοτοσυκλέτα την είχε στήσει κι εξελίξει μόνος του ο Rossi και φέτος τα βρήκε όλα έτοιμα ο μικρός Ισπανός. Μαζί τους κι εγώ, αλλά σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν σε μια ολόκληρη σεζόν να κερδίζεις με στημένο μηχανάκι από πέρσι, όταν η εξέλιξη είναι ραγδαία και αυτό αποδεικνύεται από την RCV της Repsol Honda που στην αρχή της σεζόν ήταν σε κακά χάλια και οι δορυφορικές ομάδες της έριχναν στα αυτιά, ενώ τώρα αποτελεί ίσως το πιο δεμένο σύνολο. (Συγγνώμη Dovi, αλλά μπορούσες και πρώτος με τέτοια μοτοσυκλέτα). Άλλωστε αν κατά τη διάρκεια της σεζόν οι εξελίξεις που ο Rossi έφερνε δίνονταν στο Jorge θα το βλέπαμε εύκολα στα ξινισμένα μούτρα του Valentino. Την ερχόμενη σεζόν θα έχει όλη την ευκαιρία ο Valentino να μας επιβεβαιώσει ή διαψεύσει από τη σέλα της Ducati.
Ακόμη και το γεγονός ότι μέχρι τον προ-προηγούμενο αγώνα στην Ιαπωνία, η στέψη του Lorenzo διακυβευόταν στον έτερο Ισπανό αστέρα, Dani Pedrosa είναι ταλέντο. Αντί να πάει να βρεί τις ρυθμίσεις με όλες τις συνθήκες έτοιμες έχυσε την καρδάρα με το γάλα, και η πτώση του είναι καθαρό λάθος του αναβάτη της Honda. Δε μπορεί κάποιος επαγγελματίας να μην έχει υπόψη του ότι φέτος έχουμε ρεκόρ πτώσεων στα δοκιμαστικά (κάτι βρωμάει στη Bridgestone, αλλά είναι άλλο θέμα αυτό). Προσωπικά στοιχημάτιζα στον Dani, αφού αγωνιστικά με έχει πείσει, αλλά η πτώση του με έριξε στον κάδο ανακύκλωσης και έβγαλα το κράνος στον Lorenzo, απλά γιατί διέκρινε που πρέπει να δώσει βάση, εκεί που παίρνει βαθμούς και το εκεί είναι μόνο ο αγώνας.
Ας μην ακυρώνουμε λοιπόν, τόσο εύκολα κάποιον νεότερο και ίσως παραγωγικότερο αναβάτη, όπως ο Jorge Lorenzo στην υγειά του οποίου θα πιω μια κρύα μπίρα απόψε.
Βέβαια όλος αυτός ο κόσμος που παρακολουθεί το πρωτάθλημα και έχει αποκρυσταλλώσει τη γνώμη του «κωλόφαρδου Lorenzo, που αν δεν τραυματιζόταν ο Rossi, θα τον έβλεπε με τα κυάλια» φυσικά δε στέκει. Προκύπτει όμως από το γεγονός ότι είναι ανίκανος ο πιτσιρικάς Ισπανός, να διαχειριστεί τις επιτυχίες του, πολλώ δε μάλλον τις αποτυχίες του. Το τετριμμένο πλέον, όταν χάνω φταίνε οι άλλοι, μα όταν κερδίζω είμαι Θεός, φορέθηκε πολύ στο Box με το νούμερο 99 εδώ και δύο χρόνια και αυτό δεν άρεσε ποτέ ούτε θα αρέσει. Ακόμη κι αν δεν είναι αλήθεια, που δεν είναι, έτσι τουλάχιστον βγήκε προς τα έξω, από λάθος χειρισμούς εκτός πίστας.
Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος που στις καρδιές του κόσμου ο μόνος πρωταθλητής είναι ο Rossi αφού ό,τι κι αν κάνει, θεμιτό ή αθέμιτο, δίκαιο ή άδικο, καλό ή κακό, νίκη ή ήττα, απλά κερδίζει το μόνο που χρειάζεται…τις εντυπώσεις του κόσμου. Και για αυτό και μόνο θα πιώ τη δεύτερη κρύα μπίρα απόψε.
Viva Jorge!!!
Vamos Rossi!!!!
Π.Γ.Α.
