Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να κρύβομαι πίσω από δάχτυλό μου ή ακόμα καλύτερα να παίρνω ρεπό και να μην γράφω τίποτα. Και μόνο στο άκουσμα της είδησης ότι ένα παιδί 18 ετών «έσβησε» κατά την διάρκεια της προπόνησης από ανακοπή καρδιάς, «παγώνεις» και δεν ξέρεις πώς να αντιδράσεις. Και επειδή έχω περάσει από τον αθλητισμό, αλλά και από τον πρωταθλητισμό, η συμβουλή που θέλω να δώσω σε όσους έχουν παιδιά είναι να αναλάβουν ΟΙ ΙΔΙΟΙ τον έλεγχο και την παρακολούθηση της υγείας τους. Να μην έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε σε σωματεία, ούτε σε ομοσπονδίες, ούτε σε προπονητές, ούτε σε γιατρούς ομάδων. Σε μία Ελλάδα που «αργοπεθαίνει» σε όλα τα επίπεδα, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει αφεθεί στην μοίρα του και τα παιδιά μας στο έλεος της… τύχης.
Ο 18χρονος, λοιπόν, τερματοφύλακας Αστέριος Μαρκούσης είχε ήδη ξεχωρίσει για το ταλέντο του στην ομάδα Νέων της Βέροιας και αποφασίστηκε να ενταχθεί στην πρώτη ομάδα. Μεγάλη τιμή και χαρά για τον ίδιο και την οικογένεια του… Και στην πρώτη του προπόνηση με τους «μεγάλους», ο πατέρας του που βρέθηκε στο γήπεδο να τον καμαρώσει, τον είδε να «καταρρέει» μπροστά στα μάτια του. Τα όσα ακολούθησαν στο νοσοκομείο της πόλης δεν μπορούν και δεν χρειάζεται να περιγραφούν…
Και όμως, αυτοί οι γονείς, μέσα στον απέραντο πόνο (ίσως τον μεγαλύτερο που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος…), είχαν το ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΨΥΧΗΣ να δωρίσουν τα όργανα του παιδιού τους «σε συνανθρώπους μας που υποφέρουν» όπως είπε ο πατέρας… Βαθειά υπόκλιση από εμένα, τίποτα περισσότερο.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από όλα αυτά είναι λίγο κωμικό να αρχίσω να μιλάω για ποδόσφαιρα, απουσίες και στοίχημα. Δεν ταιριάζει, όχι στο ίδιο κείμενο.
Τα σέβη μου!
