Χαμένος στα αστέρια – λίγο πιο μακριά ξεκίνησες άνθρωπε να πας – λίγο πιο μακριά, μα εσύ έφτασες στα αστέρια και χάθηκες – ποιος θα σε φέρει τώρα πίσω; Εγκατέλειψες τη γη, για το ταξίδι στους ουρανούς – τι κέρδισες; - τι έχασες; - για ποιον άραγε τραγουδάει τώρα η γη τα μελαγχολικά της τραγούδια; Η πλάνη των αστεριών σε ώθησε σε αυτό το καταστροφικό σου ταξίδι - μα κάποτε θα πέσεις και τότε ποιος θα μαζέψει τα κομμάτια σου; Πότε θα το καταλάβουμε πως ο άνθρωπος είναι παιδί τούτης της γης και δεν υπάρχουν γι αυτόν αλήθειες που έρχονται από ψηλά…
Επικίνδυνος Χρυσός - ποιος νοιάζεται τι θα συμβεί στη γη σε πενήντα, εκατό, χίλια χρόνια; - ποιος ζει για το αύριο; Όχι ο σημερινός άνθρωπος – ο μεταπολεμικός άνθρωπος του εικοστού πρώτου αιώνα – αυτός είναι που μολύνει το περιβάλλον και καταστρέφει την ατμόσφαιρα – δείτε τον με πόση ευκολία «δηλητηριάζει» τις γενιές που έρχονται. Είμαστε όλοι φιλοξενούμενοι σε αυτόν τον πλανήτη και αποδειχτήκαμε αγενείς και άξεστοι φιλοξενούμενοι. Στο όνομα του κέρδους και τις στιγμής καταστρέφουμε κάτι πολύτιμο όσο και σπάνιο.
Λίγα αργύρια παραπάνω κι αποστρέφουμε το βλέμμα σε ότι χυδαίο συντελείτε γύρω μας. Η γη αρρώστησε υποφέρει από το δικό μας χέρι και καμιά τύψη δεν φαίνεται να μας αγγίζει. Καίμε τα δάση, όπου και να κοιτάξεις καμινάδες εργοστασίων χύνουν δηλητήριο στα σωθικά της γης, ρυπαίνουμε τα ποτάμια, απόβλητα ρίχνονται στις θάλασσες, παντού το μάτι σου βλέπει σκουπίδια.
Κανείς μας δεν συγκινείτε - σαν «ναρκωμένοι» περιφερόμαστε και όταν γυρνάμε τα βράδια στα σπίτια μας ίσως να αισθανόμαστε και περήφανοι για το έγκλημα που διαπράττεται - Μα δεν θα αργήσει ο καιρός που θα αναλογιστούμε τι πράξαμε; - όταν τα ίδια μας τα παιδιά θα μας κοιτάξουν θλιμμένα και θα μας πουν - σε αυτόν τον κόσμο που μας φέρατε, εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε – πως μας το κάνατε αυτό; Όλα είναι αρρώστια – πνιγερός ο αέρας – μια φωτιά μας καίει τα σπλάχνα – η αναπνοή βαριά – δείτε μας χανόμαστε…
Ο ερημίτης μιλάει – τραγουδάτε μωρέ – τι πάθατε; Ο αντρειωμένος τραγουδά και χαίρετε- δεν τον φοβίζει η ζωή – μα εσείς μουγκαθήκατε. Δειλοί μου φαίνεστε και τα χείλη σας βουβά, ανίκανα να βγάλουν νότες. Τραγουδάτε και χορέψτε – τραγουδώντας και χορεύοντας κατακτάς τη ζωή – το ξέρετε αυτό; Μα στα πόδια σας κρέμασαν κάτι βαριές αλυσίδες και δεν μπορείτε να κάνετε ούτε δυο βήματα. – πως θα ακολουθήσετε τον μαγευτικό χορό;
Στη φύση χορεύει κανείς καλύτερα – μα εσείς προτιμάτε τον συνωστισμό τον πόλεων – στη μοναξιά αποκαλύπτονται οι αλήθειες μα στην πόλη κυριαρχεί το ψέμα. Δεν αντέχατε τις κορυφές και φτιάξατε τις πόλεις σας πολύ χαμηλά, κάποια μέρα θα σας πνίξει η θάλασσα – αν δεν είστε ήδη πνιγμένοι.
Τα λεφτά δεν τα έχετε – σας έχουν. Σαν τραβούν από τη μύτη στον γκρεμό, στον όλεθρο – πως δεν το βλέπετε; Δουλεύετε μα δεν δημιουργείτε – αναπνέετε μα δεν ζείτε. Όλα τεχνητά, όλα ψεύτικα, όλα για το χρήμα. Τόσο πολύ χρήμα – μα ελάχιστη ευτυχία – πως το μπορείτε;
Δεν τραγουδάτε – μα δεν θρηνείτε κιόλας. Και έτσι φεύγει η ζωή μακριά – πως θα την ξαναφέρετε κοντά σας; Δεν εξαγοράζεται με το χρήμα – δεν έχει τίμημα η ζωή – της αρέσει να φλερτάρει με του τραγουδοποιούς, με τους χορευτές – γυρνάει εύκολα την πλάτη σε αυτούς που δεν την λάτρεψαν – σε αυτούς που δεν τραγούδησαν γι αυτήν έναν ύμνο.
Στιβενείτζ – ασκήσεις επί χάρτου είναι η προσπάθεια που κάνουμε να προσεγγίσουμε έναν αγώνα πριν την έναρξη - την μέρα της μάχης πολλές φορές αυτές οι ασκήσεις πάνε περίπατο. Αν μας έλεγαν πριν τον αγώνα πως η Στιβενείτζ θα χάσει δυο πέναλτι, θα μέναμε μακριά – να που τα χάσε και έβαλε τέσσερα. Όλα αυτά φανερώνουν την απίστευτη δυσκολία του στοιχήματος σε βάθος χρόνου – όποιος λέει το αντίθετο προτρέπει τον κόσμο να τα βάλει με τους δυνατούς με κραυγές και πορδές. και έρχεται και διακοπή – καλά κρασιά…
