Καλησπέρα σας! «Μια ώρα... έτσι... χωρίς πρόγραμμα» ήταν ο τίτλος της θρυλικής εκποπής της Μαρίας Ρεζάν, που έκανε θραύση στο κρατικό ραδιόφωνο την δεκαετία του ’80. Ο τίτλος αυτός ήρθε αμέσως στο μυαλό μου σαν οδηγός για τη διαμόρφωση του πρώτου μου κειμένου στο infobeto, όταν ο Γιάννης ο Μακρατζάκης μου ζήτησε.... ακριβώς αυτό: «Ένα εισαγωγικό κείμενο με ό,τι θέλεις να γράψεις. Χωρίς ταμπέλες και δεσμεύσεις». Πάμε λοιπόν σε ένα κείμενο.... έτσι... χωρίς θέμα, παίρνοντας ως μοναδικό δεδομένο το ότι ο αναγνώστης έχει πρώτα διαβάσει το σύντομο βιογραφικό μου και κατανοήσει πως βρίσκομαι εδώ για να ασχοληθώ με τα του Ιταλικού ποδοσφαίρου και μόνο.
Η αρχική μου σκέψη ήταν να κάνω ακριβώς αυτό που έκανα σε κάθε νέα μου συνεργασία, έντυπή τε και ηλεκτρονική. Αυτό που έκαναν και όσοι συνάδελφοι ήδη ποστάρισαν το πρώτο τους πόνημα: να δώσω κάποιες κατευθυντήριες γραμμές του παιχνιδιού μου. Τι συνηθίζω, τι αποφεύγω, που πατάω, που βρίσκομαι, που συνήθως καταλήγω σε όρους κερδοφορίας.
Γρήγορα εγκατέλειψα την παραπάνω σκέψη, αναλογιζόμενος την πορεία της περσινής Ιταλικής σεζόν. Τα περίεργα αποτελέσματα, τις οβιδιακές μεταμορφώσεις ομάδων απο βδομάδα σε βδομάδα, τον τάχιστο πολλαπλασιασμό των ομάδων που έχουν κάνει δόγμα τους το «ό,τι νά’ ναι» και γενικώς μια κατάσταση «κουτουρού μπουγάτσα». Αποκαμωμένος, ένα βράδυ του Μαϊου, γύρισα και είπα, σε πνεύμα απόλυτης ισοπέδωσης, σε έναν φίλο όχι και τόσο σχετικό με το στοίχημα: «Τι τα θες... Το Ιταλικό ποδόσφαιρο κατάντησε να παίζουν 22 στουρνάρια και να κλωτσοβολάνε μια μπάλα. Καμία διαφορά της μιας ομάδας με την άλλη, όλα είναι «ό,τι κάτσει». 33.33% σε κάθε σημείο, οπότε το αγκανιοτάριστο σετ πρέπει να είναι 3.00-3.00-3.00, οπότε οποιοδήποτε σημείο βγει πάνω από 3.00 είναι value». Ο φίλος με κοίταξε με βλέμμα κατάλληλο για την αντιμετώπιση ενός διαταραγμένου που πρέπει για κάποιο διάστημα όλοι να του λένε «ναι».
Αν το παρόν κείμενο γραφόταν πριν 2-3 χρόνια, όταν δηλαδή ακόμα στην Ιταλία παίζανε ποδόσφαιρο κι όχι πεντόβολα και ΚΥΡΙΩΣ όταν δεν περιστρέφονταν σχεδόν τα πάντα γύρω από την επιρροή ενός αόρατου χεριού, θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά περί στοιχηματικής τακτικής ή θεωρίας με γενικό κανόνα πως πολύ, μα πάρα πολύ σπάνια θα έπαιζα κάτι σε απόδοση μικρότερη του 2.00. Ο ισχυρισμός ισχύει, μόνο που για τα πράγματα που βλέπουν τα ταλαιπωρημένα μου ματάκια, για το στράβωμα που υφίσταται το στόμα μου μέχρι να επανέλθει στην αρχική του θέση (χρειάζεται κανένα μισάωρο μετά το σφύριγμα της λήξης) και για τα μπινελίκια που συγκλονίζουν το καθιστικό μου, ακόμα και το 2.00 φαντάζει υπερβολικά χαμηλό ως κατώτατο όριο. Άντε, ίσως κατάλληλο μόνο για κάποιο over….
Το επιμύθιο; Για να μην σας κουράζω, έχοντας επαναπροσδιορίσει πάρα πολλά πράγματα από τότε που τελείωσε η ταλαίπωρη και ρημαδιασμένη περσινή σεζόν, δεν έχω αποφασίσει ούτε κι εγώ ο ίδιος πως ακριβώς θα κινηθώ. Σίγουρα έχω κρατήσει τις σημειώσεις μου, σίγουρα έχω αποβάλλει (ή μάλλον εξωθήθηκα στην απόφαση να αποβάλλω) συγκεκριμένα στοιχεία του παιχνιδιού μου που κάποτε με έβγαζαν πολύ πάνω και τώρα απλά φαίνεται πως πάλιωσαν ως κόλπα, αλλά η όλη μου τακτική κατά πως φαίνεται θα προσδιορισθεί βλέποντας και κάνοντας από την ώρα που θα ξεκινήσει το πρωτάθλημα της γείτονος χώρας.
Μια χώρα, στην οποία ο Καρλο Ταβέκιο, πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, δήλωσε ευθαρσώς στις αρχές Ιουλίου πως το ποδόσφαιρο έχει το πολύ πέντε χρόνια μπροστά του για να αλλάξει τακτικές και μυαλά ώστε να αποφύγει την χρεωκοπία. Μετά την απόφαση για μείωση του αριθμού παικτών σε κάθε ομάδα, θα περίμενε κανείς ανάλογες κινήσεις και σε άλλα επίπεδα. Κινήσεις προς την ίδια κατεύθυνση, κινήσεις που θα βοηθούσαν την εξάλειψη του φαινομένου χρεωκοπιών ομάδων στα μέσα της σεζόν (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Πάρμα, αλλά ουσιαστικά ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς σε χαμηλότερες κατηγορίες κάθε χρόνο γίνεται το έλα να δεις), κινήσεις που θα συντελούσαν στην αναβάθμιση του θεάματος, το οποίο γίνεται κάθε χρόνο όλο και πιο αποκρουστικό.
Και όμως! Όταν έπεσε στο τραπέζι το σχέδιο μείωσης των ομάδων της Serie A από 20 σε 18 με απ’ ευθείας υποβιβασμό δύο ομάδων και ένα μπαράζ με την τρίτη της Serie B, επαναστάτησαν και τελικά πέτυχαν την παραπομπή του πλάνους εις τας καλένδας, ποιοι λέτε; Οι μικρομεσαίοι! Δηλαδή ακριβώς αυτοί που νομοτελειακά βρίσκονται πιο κοντά στον υποβιβασμό και πολύ σύντομα θα έχουν μεγάλα προβλήματα αν δεν μειωθεί δραστικά ο αριθμός των επαγγελματικών ομάδων και επαγγελματιών παικτών! Αντί να αντιμετωπίσουν κατάφατσα το πρόβλημα, προτίμησαν να αναζητήσουν καταφύγιο στην κοντόφθαλμη λογική του «Έλα μωρέ, εγώ θα πέσω; Θα βρω τρία κορόιδα να βάλω από κάτω!».
Σοβαρά, ε; Και τότε γιατί γκρεμοτσακίστηκαν η Πάρμα, η Σιένα, ακόμα και η Κατάνια; Γιατί κάποτε ταλαιπωρήθηκαν χρόνια ολόκληρα σε μικρές κατηγορίες η Νάπολι, η Σαμπντόρια και η Τζένοα; Και καλά. Μεγέθη όπως τα τρία τελευταία κάποια στιγμή θα έβρισκαν, όπως και βρήκαν, το δρόμο τους. Τα μικρότερα μεγέθη, όμως, δεν είναι αυτά που πρώτα θα έπρεπε να κόπτονται για την δημιουργία υγιών δομών αυτοπροστασίας; Απ’ότι φαίνεται, προτεραιότητα είχε και πάλι η λογική του παρτακισμού, την οποία επέλεξαν παράγοντες που σκέφτονται με το υπανάπτυκτο γλωσσίδι που διαθέτουν αντί μυαλού.
Όσο για το θέαμα; Ε, καλά! Κανείς δεν έχει την αξίωση από τους παράγοντες να διατάξουν τους παίκτες να παίξουν μπάλα ή τους προπονητές να ξεκολλήσουν από τις αρρωστημένες ιδέες που έχουν στο κεφάλι τους. Οι περισσότεροι τόσο μπορούν, τόσο κάνουν. Αλλά όταν λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος μεταβάλλουν τον κανονισμό τιμωρίας λόγω κιτρίνων καρτών, ΑΝΕΒΑΖΟΝΤΑΣ το όριο από τις τέσσερις στις πέντε, τότε τι μήνυμα στέλνουν; «Κλωτσάτε και τραβάτε ελεύθερα! Έτσι που τα κάναμε, δεν γίνεται πια να χάσετε πάνω από τρεις αγώνες λόγω κίτρινης κάρτας ούτε με αίτηση!». Κι αν τα τελευταία χρόνια είδαμε το θέαμα που είδαμε, καταλαβαίνετε τι ήθελε συμβεί από φέτος....
«Μα φέτος ήταν το πρώτο καλοκαίρι μετά από χρόνια που πέσανε λεφτά! Δεν είναι λογικό να περιμένουμε πρωτάθλημα υψηλότερης ποιότητας;». Ασφαλώς αυτός ο συλλογισμός ούτε ψέματα περιέχει, ούτε στερείται βάσης. Θα επιχειρήσω να αφήσω ίχνη της άποψής μου για το κατά πόσον τελικά πρέπει να περιμένουμε κάτι ριζικά καλύτερο μέσα από την ανάλυση κάποιων ομάδων της Serie A και εννοώ αυτές που πράγματι είχαν κάτι ενδιαφέρον και άξιο σχολιασμού μέσα στο καλοκαίρι. Η συγκυρία το φέρνει αυτές να είναι στην πλειονότητά τους ομάδες με μεγάλο όνομα, μπάτζετ και υψηλούς στόχους.
ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ
Δεν έφτανε στους οπαδούς της Γηραιάς Κυρίας η σφαλιάρα του τελικού του Βερολίνου. Ήρθαν σχεδόν απανωτές οι αποχωρήσεις δύο παικτών υψηλής ποιότητας όπως ο Αντρέα Πίρλο και ο Κάρλος Τέβεζ να ταράξουν τα νερά και να καταστήσουν σαφές πως οι διοικούντες, σε αντίθεση με αυτό που έκαναν οι ομόλογοί τους της Ίντερ πριν πέντε χρόνια και ακόμα οι nerazzuri δεν μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, αποφάσισαν πως ο κύκλος αυτής της ομάδας είχε κλείσει και έπρεπε να υπάρξει μερική ανανέωση (οι αποχωρήσεις των προαναφερθέντων) και αποθησαύριση της πολύ καλής πορείας των τελευταίων ετών (πώληση Βιδάλ, το ερχόμενο καλοκαίρι μάλλον και Πογκμπά).
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία, αρκεί να υπάρχει η μέριμνα περί επαρκούς αντικατάστασης των αποχωρησάντων. Στην επίθεση μπορούμε να πούμε πως έγιναν κινήσεις αναπλήρωσης: Πάουλο Ντυμπάλα, Μάριο Μάντζουκιτς, Σιμόνε Τζάτζα. Δεν πιστεύω πως ο πρώτος θα γίνει ποτέ Τέβεζ, αλλά όπως και νά’ χει, ένας έφυγε, τρεις ήρθαν. Στα χαφ όμως; Έξω Βιδάλ και Πίρλο, μέσα ο Σάμι Κεντίρα, που ποιοτικά δεν έχει σχέση με τους αποχωρήσαντες και επιπλέον βρίσκεται ήδη στο προσφιλές του αναρρωτήριο λόγω τραυματισμού. Όσο για τον trequartista που διακαώς επιθυμεί ο Μαξ Αλέγκρι για να στηρίξει το αγαπημένο του 4-3-1-2 σε πιο γερές βάσεις δίχως να αναγκάζεται να προσαρμόζει στην κορυφή του ρόμβου μέσους με απλά επιθετικά χαρακτηριστικά (Βιδάλ και Περέυρα πέρσι); Ακόμα δεν έχει εμφανιστεί στο Βινόβο, καθώς η διοίκηση κωλυσιεργεί εδώ και καιρό με την υπόθεση του Γιούλιαν Ντράξλερ της Σάλκε. Κάποια στιγμή, μάλιστα, βγήκε προς τα έξω πως δεν έγινε δεκτή πρόταση 15 εκατομμυρίων για τον.... Κόμαν, στη λογική ότι ο Αλέγκρι θα στηρίξει σε αυτόν και τον Ντυμπάλα το παιχνίδι της ομάδας με 4-3-2-1. Παραμυθάκια που δεν στέκουν ούτε ως ανέκδοτα και βέβαια καθόλου τυχαίο δεν είναι πως στο Σούπερ Καπ ο Αλέγκρι επέστρεψε στο σίγουρο 3-5-2 του Αντόνιο Κόντε, περιμένοντας καλύτερες μέρες και διαβεβαιώνοντας παράλληλα πως οι συνεχόμενοι μυϊκοί τραυματισμοί (Μπαρτζάλι, Κιελίνι, Κεντίρα, Μοράτα, Μαρκίζιο) δεν παραπέμπουν με κανένα τρόπο σε προβληματική προετοιμασία της ομάδας.
Όλα αυτά έχουν δώσει το δικαίωμα σε αναλυτές που είτε είναι αντιγιουβεντίνοι, είτε έχουν βαρεθεί τη μονοκρατορία, είτε απλά θέλουν να κάνουν εντύπωση, να λένε πως με μια Γιουβέντους υποδεέστερη της περσινής, τίθεται σαφώς θέμα απώλειας των σκήπτρων. Μάλιστα. Ακόμα και να δεχθούμε ότι η Γιουβέντους θα αποδειχθεί κατώτερη των περιστάσεων, πρέπει να βρεθεί η ομάδα που θα την ρίξει από το θρόνο. Μέχρι στιγμής καμία ανταγωνίστρια δεν πείθει. Και δείτε γιατί:
ΡΟΜΑ
Η προετοιμασία ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς, αφού η tifoseria δεν περίμενε ούτε δέκα μέρες για να αποδοκιμάσει διοικούντες και παίκτες με συνθήματα του τύπου «Θα παραμείνουμε στην Α» μετά το χαμένο φιλικό με την Ουγγρική Γκυόρ. Ήταν εποχή αφόρητης στασιμότητας στο μεταγραφικό μέτωπο, ενώ ήδη από την παρουσίαση της ομάδας είχε γίνει σαφές πως ο τεχνικός Ρούντι Γκαρσία, που ξεκινά τρίτη σεζόν στον πάγκο των giallorossi (αυτό από μόνο του είναι κατόρθωμα τεραστίων διαστάσεων), συμπεριφερόταν περίπου ως ξένο σώμα. Καμία συμμετοχή στα δρώμενα, παγωμένα χαμόγελα, τυπικές χειραψίες. Με άλλα λόγια, πολύ διαφορετικός από τον Γκαρσία άλλων εποχών.
Να νιώθει πως το λάδι στο καντήλι του σώνεται; Να τα έχει πάρει κρανιακώς με την απόφαση της διοίκησης να τον καπελώσει και να του φορτώσει τον δικό της γυμναστή (Ντάρσυ Νόρμαν) απολύοντας τον κατηγορηθέντα για πολλά περσινά δεινά Πάολο Ρονγκόνι; Η ουσία είναι πως ο εκνευρισμός του Γκαρσία έγινε αιτία επεισοδίων απείρου κάλλους στην τουρνέ της ομάδας, όπως το χεστήρι στον εκτελεστικό διευθυντή Ιταλο Τζάντζι με αφορμή κάποια αυτόγραφα που είχε κανονιστεί να υπογράψουν οι παίκτες στο τέλος μιας προπόνησης στη Μελβούρνη ή την απαίτησή του να σηκωθεί να φύγει από την Ινδονησία όλη η ομάδα (!), επειδή λόγω ανεπάρκειας ταξιδιωτικών εγγράφων δεν επετράπη στους Λάγιτς, Ιμπάρμπο, Σανάμπρια, Τζερβίνιο και Ντούμπια η είσοδος στην χώρα. Χρειάστηκε η δυναμική παρέμβαση του Τζάντζι και η υπενθύμιση συμβολαίων εκατομμυρίων με βαριές ρήτρες, για να ηρεμήσει ο Γάλλος τεχνικός, ο οποίος είναι βέβαιο πως σε άλλες περιόδους δεν υπήρχε περίπτωση να αντιδράσει έτσι.
Η συνέχεια, πάντως, του καλοκαιριού ήταν πολύ καλύτερη και σε αυτό συνέβαλαν κάποιες μεγάλες επιτυχίες του τεχνικού διευθυντή Βάλτερ Σαμπατίνι, ο οποίος προερχόταν από καταστροφικό mercato Ιανουαρίου. Ο Σαμπατίνι κατάφερε να εισπράξει ούτε λίγο ούτε πολύ 45 εκατομμύρια από την πώληση των Μπερτολάτσι και Ρομανιόλι στη Μίλαν! Σε αυτή τη... ληστεία μετά φόνου ήρθαν να προστεθούν τα 8+2 από την πώληση του στόπερ Γιάνγκα Μπίουα και κάπως έτσι χρηματοδοτήθηκαν η παραμονή του Ράτζα Ναϊνγκολάν (αγορά του 50% που ανήκε στην Κάλιαρι) και οι κινήσεις που ανανέωσαν την κορεσμένη και άσφαιρη στα φιλικά επιθετική γραμμή της ομάδας. Και δεν μιλάω τόσο για τον Γιάγκο Φαλκέ από τη Τζένοα, όσο για το βαρύ πυροβολικό: Μοχάμεντ Σαλά και Έντιν Τζέκο. Κινήσεις που σίγουρα ανέβασαν την ψυχολογία ομάδας και κόσμου και καθιστούν δικαιωματικά τη Ρόμα διεκδικήτρια του τίτλου σε ό,τι αφορά την επιθετική γραμμή.
Πίσω όμως; Έχουν απομείνει μόνο πέντε αμυντικοί! Ο υπό παραχώρηση Βασίλης Τοροσίδης, ο γηρασμένος Μαϊκόν, ο προερχόμενος από απραξία ενός χρόνου Καστάν, ο Κώστας Μανωλάς και ο παρηκμασμένος και έτοιμος για λύση συμβολαίου Άσλεϋ Κόουλ. Που πάτε ωρέ ξεβράκωτοι στα αγγούρια; Ακόμα κι αν ο παίκτης-πολυεργαλείο Αλεσάντρο Φλορέντζι αναγκαστεί να φυλακιστεί στη θέση του δεξιού μπακ, η κατάσταση δεν σώζεται. Και καλά θα κάνει ο Σαμπατίνι να φέρει στην ομάδα δύο σέντερ μπακ και τουλάχιστον έναν ακραίο, γιατί φοβούμαι πως μπροστά όσα και να βάλουν οι νεοαποκτηθέντες, δεν θα φτάνουν ούτε για ζήτω....
(Επι του «πιεστηρίου): Ο Σαμπατίνι δύο μέρες πριν την πρεμιέρα δεν έχει κατορθώσει να τελειώσει την απόκτηση του Γάλλου αριστερού μπακ Ντινιέ, ενώ για σέντερ μπακ πήρε τον 22χρονο Γερμανό Ρούντιγκερ, που ειναι τραυματίας και τον... αναπληρωματικό της Κατάνια Νόρμπερτ Γκυόμπερ, προκαλώντας απορίες για το εφικτό της εμφάνισης και εξελιξης του αλτσχάιμερ με τέτοια ταχύτητα σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο.
ΛΑΤΣΙΟ
Δεν κατάφερε να προκριθεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ όταν οι συνθήκες ήταν πολύ ευκολότερες (την πέρασε δύο συνεχόμενες φορές η Ουντινέζε), αλλά τα κατάφερε πέρσι, που ούτε η ίδια δεν είχε θέσει τέτοιο στόχο. Σε κάποια άλλη ομάδα θα είχε παρατηρηθεί οργασμός ενίσχυσης ή έστω στοχευμένες κινήσεις για την αύξηση της πιθανότητας εισόδου στους ομίλους και την καλή παρουσία σε αυτούς. Σε άλλη ομάδα, είπαμε. Όχι στην ομάδα του Κλάουντιο Λοτίτο, ο οποίος δεν εξέπληξε απολύτως κανέναν με την τακτική του να μην πάρει ουσιαστικά κανέναν παίκτη ενδεκάδας και να περιμένει το ευνοϊκό αποτέλεσμα του προκριματικού ΜΗΠΩΣ και φέρει στην ομάδα ενισχύσεις. Φερέλπιδες παίκτες που ήρθαν από τις Κάτω Χώρες δεν μένει παρά να κριθούν στην πορεία μιας ούτως ή άλλως δύσκολης σεζόν, όπου θα κληθεί να παίξει σε δύο μέτωπα ουσιαστικά με το ίδιο έμψυχο δυναμικό. Προέρχεται ήδη από σεζόν υπέρβασης δυνατοτήτων και από τη στιγμή που δεν δείχνει αποφασισμένη να βάλει το λιθαράκι για το κάτι παραπάνω, έχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να βουλιάξει στη μετριότητα.
ΝΑΠΟΛΙ
Η δεύτερη σερί αποτυχία του Ράφα Μπενίτεθ να βάλει την Νάπολι στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (μάλιστα τώρα δεν την πήγε ούτε στα προκριματικά), δεν σήμανε μόνο την διακοπή της συνεργασίας του Ισπανού τεχνικού με τους partenopei, αλλά και την έναρξη μιας εποχής λιτότητας, προσαρμοσμένης στα περιορισμένα προσδοκώμενα έσοδα. Οι αρχικές εκτιμήσεις, που μιλούσαν για αποχώρηση πρωτοκλασάτων ποδοσφιαιριστών, διαψεύστηκαν, αφού ως τώρα δεν έχει αποχωρήσει κανείς εκ των Ιγουαϊν, Καγιεχόν, Μέρτενς, Χάμσικ, Γκαμπιαντίνι, Ινσίνιε, Αλμπιόλ, ενώ επέστρεψε μετά από διάλειμμα ενός χρόνου ο έμπειρος τερματοφύλακας Πέπε Ρέινα. Το θέμα είναι αλλού: όσοι παίκτες αποκτήθηκαν δεν είναι παρά ενδιαφέροντα στοιχήματα (Κίρικες, Ισάι), φιλότιμοι εργάτες (Άλαν) καθώς και ο play maker Μίρκο Βαλντιφιόρι, που ανακάλυψε την Serie A στα 29 του στην Έμπολι και ήρθε στη Νάπολι για να πάρει την ομάδα στα... πόδια του, κατ’ απαίτησην του τεχνικού Μαουρίτσιο Ζάρι, που έκανε ακριβώς το ίδιο δρομολόγιο έχοντας επίσης αργήσει να φτάσει στη Serie A.
Από την εποχή των λούσων με Μπενίτεθ και ακριβές μεταγραφές, σε αυτή του Ζάρι και των πολύ προσεκτικών κινήσεων. Η πρώτη εποχή συνοδεύτηκε από αρκετά όνειρα, κάποιες όντως μεγάλες βραδιές, αλλά τελικά από πλήρη αποτυχία σε στόχους, απώλεια 80 εκατομμυρίων Ευρώ σε επίπεδο εσόδων και 135 εκατομμύρια Ευρώ σε δαπάνες για απόκτηση παικτών σχεδόν αποκλειστικά από τον ατζέντη-φίλο του Μπενίτεθ Μανουέλ Κιλόν. Η δεύτερη χαρακτηρίζεται από low profile κινήσεις και συμπεριφορές, από πολλά εγκώμια για την δουλειά του Ζάρι («Είχαμε να δουλέψουμε έτσι από την εποχή του Ματζάρι», σχολίασε ο πρόεδρος Αουρέλιο Ντε Λαουρέντιις, καρφώνοντας ουσιαστικά τον Μπενίτεθ), αλλά και από τα εξής αναπόφευκτα ερωτήματα:
«Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτοί που παίρνουν τα περισσότερα πρέπει να τρέχουν λιγότερο», σχολίασε στην αρχή της προετοιμασίας ο Ζάρι και συν τω χρόνω απαίτησε ακόμα και οι σταρ της ομάδας να κάνουν βρώμικη δουλειά και να ντουμπλάρουν στην φάση αμύνης. Θα καταφέρει, όντας μόλις στη δεύτερη σεζόν του στη Serie A σε ηλικία 56 ετών, να πείσει για κάτι τέτοιο τους σταρ υψηλού βεληνεκούς που έχει στο ρόστερ;
- Οι περισσότερες ομάδες που έχει δουλέψει ο Ζάρι ακόμα και σε Serie B και Lega Pro ήταν ομάδες χαμηλής πίεσης για στόχους εκ μέρους διοίκησης και (ενίοτε) οπαδών. Καμία σχέση, δηλαδή, με τη φιλόδοξη Ναπολιτάνικη πιάτσα, που ζη και αναπνέει για το ποδόσφαιρο. Πως θα διαχειριστεί κάτι τέτοιο ο Ζάρι; Για αρχή, προκειμένου να αποφύγει το προβληματικό ξεκίνημα που συνήθως χαρακτηρίζει τις σεζόν του, επέλεξε να διαφοροποιήσει την προετοιμασία, άρα να αλλάξει τον εαυτό του και τις συνήθειές του. Κατανοητό. Η Έμπολι του 2012-13 του έδωσε πίστωση χρόνου με ξεκίνημα που έφερε πέντε βαθμούς σε εννέα παιχνίδια, μην απολύοντάς τον στο 0-3 με την Άσκολι. Μια τέτοια κατάσταση στη Νάπολι ασφαλώς δεν θα του έδινε καν το δικαίωμα να φτάσει σε ένατο παιχνίδι. Προσπαθεί, επομένως, να την αποφύγει, αλλά μήπως αυτό το πληρώσει η ομάδα μακροπρόθεσμα;
- Μήπως κινήσεις τύπου Ζάρι και Βαλντιφιόρι, ακόμα και αν βραχυπρόθεσμα βοηθήσουν την ομάδα να επιστρέψει στην αφοσίωσή της στα βασικά και να πάψει να είναι ξέφραγο αμπέλι, όπως είχε καταντήσει επί Μπενίτεθ, μικραίνουν την ομάδα, χαμηλώνοντας αναπόφευκτα το ταβάνι της;
ΙΝΤΕΡ
«Ο Μαντσίνι μου ζήτησε τουλάχιστον εννέα παίκτες, εκ των οποίων οι επτά να είναι ενδεκαδάτοι», ήταν η πρώτη δήλωση που έκανε στις αρχές του καλοκαιριού ο τεχνικός διευθυντής της Ίντερ, κομίζοντας γλαύκαν εις Αθήνας. Λες και δεν ξέραμε ότι ο πρωτομάστορας της σχολής «δεν έχω παίκτες» Μαντσίνι δεν θα ζήταγε ξανά τη μάνα και τον πατέρα του, προκειμένου να κοκορεύεται και να παριστάνει τον μεγάλο αναμορφωτή, ενώ είχε μόλις τελειώσει σεζόν στην οποία του έφεραν τέσσερις παίκτες ενδεκάδας κι αυτός τα πήγε χειρότερα κι από τον προκάτοχό του Βάλτερ Ματζάρι.
Τι απέγιναν αυτοί οι παίκτες; Ο Ποντόλσκι καθαρίσθηκε, ορθώς. Ο Σαντόν κρίθηκε ανεπαρκής, ο Μπρόζοβιτς χαρακτηρίσθηκε αναντικατάστατος ανεξάρτητα από θέση που θα παίξει και ο Σακίρι υπέστη ανελέητο κυνηγητό μέχρι να φύγει για την Αγγλία και να βρει την υγειά του. Πάει κι αυτός, φρέσκα κουλούρια λέμε! Ο προπονηταράς δεν έχει χρόνο για χάσιμο: καινούργια άμυνα με Μιράντα, Μουρίγιο, Μοντόυα. Ένας σκασμός λεφτά για την απόκτηση του Τζέφρυ Κοντογκμπιά (μεγάλη επικοινωνιακή νίκη επί της Μίλαν, που τον παρουσίαζε σχεδόν ως κλεισμένο), που μέχρι στιγμής δεν έχει δικαιώσει τις προσδοκίες. Στέβαν Γιόβετιτς για την επίθεση και φτάσαμε τους πέντε παίκτες ενδεκάδας με τον Μαντσίνι να συνεχίζει να μυξοκλαίει, αφού ο Έρικ Τοχίρ, καίτοι τα πήρε χοντρά από την εξωφρενικού ύψους πώληση του Ματέο Κόβατσιτς, δεν λέει να προχωρήσει στην απόκτηση του εξτρέμ Πέρισιτς, αλλά ούτε και του Βραζιλιάνου χαφ Φελίπε Μέλο, τον οποίον για λόγο που αδυνατώ να καταλάβω ο Μαντσίνι θεωρεί υπεραπαραίτητο για τη νέα προσπάθεια.
«Γρήγορα, γρήγορααα», ούρλιαζε από τα πρώτα ήδη εσωτερικά διπλά της προετοιμασίας ο 51χρονος τεχνικός, επιβάλλοντας τον εξής κανονισμό: από την ώρα που η μια ομάδα θα έπαιρνε τη μπάλα μέχρι την τελική προσπάθεια έπρεπε να περάσουν το πολύ 20 δευτερόλεπτα. Αν δεν είχε γίνει μέχρι τότε το σουτ, ο Μάντσιο σφύριζε και η μπάλα περνούσε στην άλλη ομάδα. Ο στόχος προφανής: να σταματήσει το πολύ τσίκι-τσίκι και να παίξει η ομάδα κάθετα και γρήγορα. Το αποτέλεσμα; Μια σκέτη απογοήτευση, αφού στα φιλικά η Ίντερ σκόραρε μόνο με εσπερινό και ευχέλαιο, έχασε δύο φορές από τη Μίλαν και κόλλησε στο 0-0 μέχρι και με την ΑΕΚ.
Από πειράματα; Δεκάδες, που δεν έχει νόημα να κάθομαι να περιγράφω ή να αναλύω. Πρακτικά, όλοι οι μέσοι πλην Μεδέλ δοκιμάστηκαν σε.... όλες τις θέσεις του ρόμβου, ενώ πολλή πλάκα είχε το 4-4-2 με... ακραίο χαφ τον Ερνάνες. Συχνά-πυκνά ο Μαντσίνι είχε ύφος που παρέπεμπε στο «Με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Το μόνο στο οποίο του δίνω δίκιο είναι το περιορισμένο ποσοτικά και ποιοτικά ρόστερ στην επίθεση, που πάντως δεν πρόκειται να σωθεί ακόμα και αν αποκτηθεί ο πολυθρύλητος πλέον Πέρισιτς.
Συμπέρασμα; Η Ίντερ βρίσκεται στην αφετηρία του πρωταθλήματος σε πολύ χειρότερη κατάσταση από αυτή που περίμεναν οι οπαδοί της. Όχι γιατί διαθέτει τρομερούς παικταράδες και θα έπρεπε να πετάει, αλλά διότι τουλάχιστον θα έπρεπε να έχει φυσήξει ένας άνεμος ανανέωσης και οι συγκεκριμένοι παίκτες να παρουσιάζουν ομορφότερο και πιο αισιόδοξο ποδόσφαιρο στο γήπεδο.
ΜΙΛΑΝ
«Δεν θα πάω ποτέ σε Παλέρμο ή Μίλαν, από τη στιγμή που έχω προπονήσει την Κατάνια και θητεύσει στην Ίντερ. Προτιμώ να πεινάσω παρά να πάω στη Μίλαν», είχε δηλώσει πριν πέντε χρόνια ο Σίνισα Μιχάηλοβιτς, λες και δεν ήταν ο ίδιος που κάποτε έπαιξε σε Ρόμα και Λάτσιο ή λες και δεν θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου που θα τον ανάγκαζε να καταπιεί τα λόγια του. Αυτό έγινε τον Ιούνιο, όταν ο Σέρβος τεχνικός πήρε το χρίσμα από τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι προκειμένου να ξαναχτίσει ως κανονικός προπονητής πια, μετά τα πικρά διαλείμματα των Κλάρενς Ζέεντορφ και Πίπο Ιντζάγκι, μια αξιοπρεπή ομάδα, που δεν θα μένει εκτός Γιουρόπα Λιγκ, αλλά θα βρίσκεται σταθερά στην πρώτη τριάδα.
Οι πρώτες ενδείξεις για το κατά πόσον ο Μπερλουσκόνι ήταν διατεθειμένος να στηρίξει το πρότζεκτ δεν ήταν καλές. Η Μίλαν το βράδυ του Σαββάτου 20 Ιουνίου έχασε τους Κοντογκμπιά και Τζάκσον Μαρτίνεζ, που ήταν οι δύο βασικοί μεταγραφικοί της στόχοι. Στη συνέχεια, όμως, και με τη βοήθεια του Ασιάτη Mr. Bee, ο οποίος αγόρασε το 48% των μετοχών αντί 500 εκατομμυρίων Ευρώ (τίμημα απολύτως δυσανάλογο σε σημείο που αρκετοί οικονομικοί αναλυτές εξέφρασαν την απορία τους με δεδομένο πως στον Τοχίρ το 70% της Ίντερ στοίχισε μόλις 180 εκατομμύρια), άρχισε ο χορός των μεταγραφών. Αλέσιο Ρομανιόλι (ο σέντερ μπακ-λατρεία του Μιχαήλοβιτς, που ανάγκασε την διοίκηση να ξοδέψει το εξωφρενικό ποσό των 25 εκατομμυρίων για την απόκτησή του), Αντρέα Μπερτολάτσι (πολλά και εδώ τα 20), Κάρλος Μπάκα και Λουίς Αντριάνο, ενώ εδώ και καιρό το όνομα του Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς ακούγεται στο ρεπορτάζ των rossoneri.
Πρώτο βιολί, όμως, όσο κι αν αυτό μοιάζει παράξενο, παραμένει ο Μιχαήλοβιτς. Άνθρωπος ευθύς, ωμός όταν χρειάζεται, που ξέρει να φτιάχνει αποδυτήρια και επιμένει μέχρι τελικής πτώσεως σε βασικές αρχές όπως η αποφασιστικότητα, η μαχητικότητα, ο ποδοσφαιρικός κυνισμός. Αρχές που επιχείρησε να ριζώσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της προετοιμασίας, απαγορεύοντας στους παίκτες ακόμα και να περπατήσουν για να πιουν νερό ανάμεσα σε δύο ασκήσεις στην προπόνηση. «Είπα να επιβραδύνετε, όχι να περπατάτε!», ούρλιαζε ο Σέρβος απαιτώντας από τους παίκτες να τρέχουν έστω και αργά, για να μην χάνουν ρυθμό και να είναι μονίμως σε εγρήγορση.
Η εικόνα της ομάδας στα φιλικά ήταν αρχικά μέτρια προς κακή, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να έρχονται τα πρώτα ενθαρρυντικά μηνύματα κι αυτό φαίνεται καθαρά στο κλίμα στα αποδυτήρια και στην διάθεση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τα αγωνιστικά προβλήματα παραμένουν: αμυντική τετράδα με Αμπάτε (Ντε Σίλιο), Μεξές, Ρομανιόλι και Αντονέλι δεν είναι ακριβώς ο ορισμός της σταθερότητας για ομάδα πρωταθλητισμού, ενώ στη μεσαία γραμμή απουσιάζει ο άνθρωπος που θα βάλει τάξη στο παιχνίδι με αποτέλεσμα ο Ρομανιόλι να αναγκάζεται να βγαίνει από την άμυνα με τη μπάλα στα πόδια. Ωστόσο, η σύμπνοια που έχει καλλιεργηθεί και οι προσδοκίες για όλο και καλύτερο δέσιμο των Λουίς Αντριάνο και Μπάκα αφήνουν να εννοηθεί πως η Μίλαν θα κάνει ασφαλώς πολύ καλύτερη χρονιά από την άθλια περσινή.
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΜΑΔΩΝ
Πείτε μου, επομένως, αν κάποια απο τις προαναλυθείσες ομάδες, τουλάχιστον με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, σας γεμίζει το μάτι για διάδοχος της τετράκις πρωταθλήτριας Γιούβε. Να πούμε τη Ρόμα με αρκετό ζόρι (αλλά και πάλι ΑΝ γεμίσει το ρόστερ πισω); Να πούμε, με ακόμα περισσότερο ζόρι, τη Μίλαν λόγω καλής αύρας και αυτή ΑΝ προστεθεί στο ρόστερ προσωπικότητα τύπου Ίμπρα και ευνοήσουν όλες οι συγκυρίες; Νομίζω πως τελειώσαμε. Το πιθανότερο είναι η Γιουβέντους, έστω και αν πέσει επίπεδο, να βρεθεί πάλι πάνω από τις λοιπές διεκδικήτριες. Και αυτό κάτι σημαίνει για την ποιότητα του πρωταθλήματος και για τα πολλά λεφτά που ξοδεύτηκαν, ειδικά από τις δύο Μιλανέζες. Δεν φαίνεται να είναι αρκετά για να τις ανεβάσουν τόσο ώστε να κάνουν την ανατροπή.
ΜΕΡΙΚΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ
ΣΑΜΠΝΤΟΡΙΑ
Θα ήταν πολύ εύκολο και αρκούντως «φθηνό» να απομονώσω το 0-4 από τη Βοϊβοντίνα στο Γιουρόπα Λιγκ και να αρχίσω να τα χώνω στην γενικά συμπαθή σε μένα ομάδα της Γένοβας. Το θέμα μου δεν είναι αυτός καθαυτός ο Ευρωπαϊκός διασυρμός, όσο το ότι από τις αρχές του καλοκαιριού το κλίμα στο Μπολιάσκο μυρίζει πτωμαϊνη. Δεν είναι μόνο η αποχώρηση του Σίνισα Μιχάηλοβιτς και η αναπλήρωση του από τον 55χρονο Βάλτερ Τζένγκα, που στην Ιταλία οριακά θεωρείται προπονητής, αφού τόσα χρόνια έχει εργαστεί σε δύο μόνο ομάδες. Είναι οι αποχωρήσεις σχεδόν όλων των παικτών που μπορούσαν να φέρουν σοβαρά λεφτά στο ταμείο (Ομπιάνγκ, Ντάνκαν, Οκάκα) ή να ξαλαφρώσουν το μπάτζετ (Σάμουελ Ετό’ο). Ειναι και οι μεταγραφές παικτών σχεδόν αποκλειστικά με ελευθέρας (Μπαρέτο, Κασάνο, Κασάνι), που δείχνουν μεγάλη απροθυμία του τρελούτσικου προέδρου να προβεί σε σοβαρές επενδύσεις ή έστω σε διατήρηση ενός καλού κορμού ομάδας. Είναι, τέλος, και τα δημοσιεύματα που έκαναν την εμφάνισή τους και αποκάλυψαν πως η περσινή χρονιά, πρώτη του Φερέρο στην ομάδα, βγήκε ουσιαστικά με χρήματα που εξασφάλισε ο τέως ιδιοκτήτης Εντοάρντο Γκαρόνε, που επιθυμών να ξεφορτωθεί από πάνω του τη Σαμπντόρια, όχι μόνο δεν πήρε λεφτά, αλλά έδωσε και πανωπροίκι! Αυτά, όμως, έφτασαν μετά βίας για την περσινή σεζόν. Και τώρα που ο μαγκάκος Φερέρο πρέπει να περπατήσει μόνος του, ενώ οι ισολογισμοί ήδη δείχνουν διόλου ευχάριστα πράγματα, τι κάνει; Υπογράφει ελεύθερους τριάνταρηδες (και βάλε).
ΤΟΡΙΝΟ
Να και ένα αρκετά ενδιαφέρον πρότζεκτ! Μια ομάδα που έχασε μεν τον πιο προβεβλημένο της παίκτη (Ματέο Νταρμιάν στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τον οποίο πάντως εκεί που έφτασαν τα πράγματα δεν έπρεπε οπωσδήποτε να παραχωρήσει, αλλά γρήγορα προχώρησε σε σοβαρές κινήσεις για χτίσιμο ενός νεανικού και πολλά υποσχόμενου κορμού με τους Τζαπακόστα, Όμπι, Μπαζέλι και (κατ΄εμέ λιγότερο, αν και διαφημίστηκε αρκετά) Μπελότι. Διαθέτοντας πρόεδρο και τεχνικό διευθυντή (Ουρμπάνο Κάιρο και Τζιανλούκα Πετράκι αντίστοιχα) που βρίσκονται σε περίοδο πλήρους ωριμότητας και όντας «απαλλαγμένη» από το βάρος των Ευρωπαϊκων υποχρεώσεων, η Τορίνο ευελπιστεί πως η πέμπτη σερί σεζόν του γερόλυκου των πάγκων Τζιαμπιέρο Βεντούρα μπορεί να είναι και η καλύτερη. Καλύτερη ακόμα και από την προπέρσινη, που δια της τεθλασμένης (τιμωρία Πάρμα) την οδήγησε στο Γιουρόπα Λιγκ.
ΕΜΠΟΛΙ
Η δεύτερη χρονιά μιας μικρής ομάδας στην μεγάλη κατηγορία είναι συνήθως δυσκολότερη από την πρώτη. Δεν υπάρχει πια ούτε το στοιχείο του αιφνιδιασμού των αντιπάλων, ούτε ο τρομερός ενθουσιασμός του πρωτάρη, ούτε οι παίκτες που συνετέλεσαν στην επιτυχημένη πορεία της προηγουμένης σεζόν. Τούτο φαίνεται να ισχύει και για την Έμπολι, που μέσα σε ελάχιστες εβδομάδες έχασε τον τεχνικό που δημιούργησε το πολύ καλό σύνολο της τελευταίας τριετίας (Μαουρίτσιο Ζάρι), τον play maker Μίρκο Βαλντιφιόρι, τον ακραίο μπακ Ελσέιντ Ισάι, ενώ οι βασικότατοι Μικέλε Ρουγκάνι (σέντερ μπακ) και Ματίας Βεθίνο (μέσος) επέστρεψαν σε Γιουβέντους και Φιορεντίνα αντίστοιχα.
Σε ό,τι αφορά τους παίκτες, η αντικατάσταση φαίνεται πως, εξαιρέσει του νεαρού και δοκιμασμένου στην Αβελίνο Λούκα Μπιτάντε, θα προέλθει εκ των έσω με παίκτες όπως οι Ντιουσέ και Ζιελίνσκι, που παραμένουν ερωτηματικά, αφού ειδικά στην άμυνα ήρθαν παίκτες που είτε δεν ξεπετάχτηκαν με βάση τις προσδοκίες (Μικέλε Καμπορέζε), είτε έχουν εδώ και καιρό πάρει την κατιούσα (Αντρέα Κόστα, Μάρκο Τζαμπέλι). Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι πως ο καλύτερος μακράν επιθετικός του ρόστερ είναι ο 36χρονος Μάσιμο Μακαρόνε, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για μια ομάδα που δεν έχει φροντίσει να βρει έναν άξιο στράικερ για να τον βοηθήσει επαρκώς.
Το μεγαλύτερο, όμως, πρόβλημα ακούει στο όνομα Μάρκο Τζιαμπάολο. Πρόκειται για έναν προπονητή 48 ετών με πάμπολλες πρόσφατες αποτυχίες και περιστατικά ενδεικτικά ιδιόρρυθμου και αλλοπρόσαλλου χαρακτήρα, ο οποίος χάρη σε έναν μύθο που έχει εδώ κα μια δεκαετία καταφέρει να καλλιεργήσει βρίσκει σχεδόν κάθε χρόνο δουλειά και μάλιστα πολύ καλύτερη από αυτήν που το βιογραφικό του παραπέμπει. Οι δημόσιες σχέσεις του και το μυστηριώδες καταθλιπτικό του προφίλ, που περισσότερο ταιριάζει στον Καβαφικό Ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης παρά σε έναν σοφό καθηγητή των πάγκων όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουν, να είναι καλά. Αποτυχία στην Κατάνια, στην Τσεζένα, στην Μπρέσια, στην Κρεμονέζε της Lega Pro και ποια είναι η συνέχεια; Πρόσληψη στην Έμπολι της Serie A!
Αν μπορείτε να βγάλετε άκρη, πείτε μου και μένα, μπας και ξεμπερδευτώ. Ήταν, δηλαδή, αυτή η καλύτερη επιλογή που μπορούσε να κάνει ο τεχνικός διευθυντής Μαρτσέλο Κάρλι, που σαν να μην έφτανε αυτό φέρεται να τα έχει τσουγκρίσει με τον πρόεδρο Φαμπρίτσιο Κόρσι και να έφτασε ένα μόνο βήμα πριν την παραίτηση; Οι οπαδοί, πάντως, παρακολουθώντας εμβρόντητοι για τρεις εβδομάδες τα πειράματα του Τζιαμπαόλο με το 3-5-2 (έπρεπε, βλέπετεμ ο προφέσορας να ξηλώσει το 4-3-1-2 για να βάλει τη δική του σφραγίδα), άνοιξαν στο forum τους ειδικό topic με τίτλο: «Μετά τον Τζιαμπάολο ποιός;». Στη συνείδησή τους τον είχαν «φάει» πριν καλά καλά μπει ο Αύγουστος!
Μετά από αυτή την έκρηξη θυμού, κι ενώ η Έμπολι δεν έπαιζε μία στα φιλικά, ο Τζιαμπάολο συνήλθε και επέστρεψε στον ρόμβο. Δεν ξέρω, όμως, αν συνήλθε ή αν έχει την προοπτική να συνέλθει και η ομάδα. Το 0-1 από τη Βιτσέντζα στο Coppa Italia ασφαλώς δεν αποτελεί τον καλύτερο οιωνό.
ΚΑΡΠΙ
Η ομάδα που πέρσι κυριολεκτικά με ξεφτίλισε, αφού την είχα φαβορί για υποβιβασμό κι εκείνη ανέβηκε μαθηματικά περίπου έξι αγωνιστικές πριν το τέλος! Κόσμος; Μηδέν. Λεφτά αξιοπρεπή για το μέγεθός της λόγω ιδιοκτησίας του mister Gaudi Στέφανο Μπονατσίνι, αλλά και πάλι αποφεύγονται επισταμένως οι υπερβάσεις. Από μπάλα; Πολύ πολύ λίγα πράγματα, αλλά άκρως αποτελεσματικό ποδόσφαιρο, εξ ου και η επιτυχία της ανόδου.
Ωστόσο, οι ουρανομήκεις κραυγές υποσχέσεων πως η Κάρπι θα κρατούσε σύσσωμο τον κορμό της Lega Pro και Serie B και στην μεγάλη κατηγορία πνίγηκαν ή καλύτερα ξεχάστηκαν τις πρώτες εβδομάδες του mercato, όταν στην μικρή πόλη της Εμίλια άρχισαν να καταφθάνουν διάφοροι φερέλπιδες ή ψιλοπερίεργοι ποδοσφαιριστές, συνθέτοντας ένα παράξενο μωσαϊκό, που η μοναδική του σχέση με την περσινή ομάδα είναι στην νοοτροπία. Ύπνος βαρύς, χαμηλός ρυθμός και ξαφνικές (αντ)επιθέσεις με στόχο να βάλουμε δύο γκολ με.... μισή προσπάθεια. Κάτι τέτοιο είδαμε πέρσι, κάτι τέτοιο με ακόμα μεγαλύτερη υπερβολή αναμένεται να δούμε και φέτος με το αισχρό 5-3-1-1 που ετοιμάζει ο φερόμενος ως παραιτηθείς και οσονούπω μετανοήσας Φαμπρίτσιο Καστόρι. Τρεις στόπερ, δύο πλάγιοι μπακ, δύο ανασταλτικοί χαφ κι ένας ο τερματοφύλακας. Απέμειναν ένας ξεπεσμένος επιθετικός χαφ (Αντρέα Λάτζαρι), ο Βραζιλιάνος-αίνιγμα Μάτος και ο κανονιέρης στη Serie B, αλλά όχι δοκιμασμένος ακόμα στην A, Τζέρυ Μ’ Μπακόγκου. Τα βλέφαρά μου σφάλισαν πριν ακόμα δω το πρώτο ματς.
