Σας παρουσιάζουμε τον Οδυσσέα, τη δευτέρα το πρωί όταν έπινε τον πρωινό καφέ του μελετώντας το αγγλικό κουπόνι δεν φαντάζονταν πως την τρίτη το βράδυ – είτε από αυτά που είχε παίξει, είτε από αυτά που δεν είχε παίξει – θα έμπαινε στον «μαγικό» κόσμο του στοιχήματος – σε ένα κόσμο που η κόλαση απέχει από τον παράδεισο μερικά κλάσματα του δευτερόλεπτου. Η επιλογή των αγώνων, το ποντάρισμα των αγώνων και η εξέλιξη των αγώνων θα ήταν μια «προσφορά» στον Οδυσσέα από κάπου μακριά – πέρα από σύνορα της φαντασίας.
Πάει καιρός που είχε κουραστεί από το άσκοπο κυνήγι των φαβορί. Έναν δρόμο χωρίς επιστροφή πίστευε πως είχε πάρει όλα αυτά τα χρόνια – έναν δρόμο μονότονο, κουραστικό που οδηγούσε ακριβώς στο ίδιο σημείο – στο σημείο μηδέν.
Είχε ακούσει κάτι «περιέργους» που μιλούσαν για την τύχη των αουτσάιντερ και τις συγκινήσεις που έκρυβαν και πως με προσεκτική μελέτη και επιλεκτικό ποντάρισμα ίσως να έκρυβαν και κέρδος.
Μα γέρικο γαϊδούρι πώς να αλλάξει περπατησιά; Δεν τα καταλάβαινε - το πάλευε από δω, το πάλευε από κει όλο στα φαβορί γυρνούσε το μυαλό του. Έβγαινε και αυτός ο «τρελός» κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στο ραδιόφωνο και έδινε κάτι αλλόκοτα προγνωστικά, με αποδόσεις θεόρατες, απίστευτες και κανείς φυσικά δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά.
Και του έλεγε να μην παίξει την Νότιγχαμ μέσα στην Τσάρλτον – μα ο Οδυσσέας μας ήταν από το πρώτα που είχε κυκλώσει. Για την Χαρτπούλ του έλεγε αφού το 3,9 έγινε 3,3 αστή να πάει στο διάολο δεν αξίζει. Γιατί να μην αξίζει αναρωτήθηκε ο Οδυσσέας – με τα δεύτερα θα πάει; Έλεγε ακόμα πως για αύριο έχουν και δεν έχουν τύχη η Ντόνκαστερ, η Μάνφιλντ, η Πιτερμπόρο, η Γούλβς και η Τζίλιγχαμ.
Και τα πέντε να περάσουν σκέφτηκε με τίποτα – υψηλού ρίσκου είναι τα παιχνίδια θα αφήσω δυο έξω και θα φτιάξω ένα τρίξη – σιγά που θα τα παίξω και μονά να μπω σόλο μέσα;
Τραβά ένα «σουτ» στην Μάνφιλντ τούτη πιο δύσκολο του φαίνονταν να περάσει και αφήνει και την Γούλβς έξω γιατί την είχε κοντράρει όταν έπαιξε στην Νόργουιτς και θυμήθηκε πως είχε χάσει με κάτω τα χέρια.
Και αρχίζουν τα παιχνίδια και τα έχει υπολογίσει πως άμα περάσουν και τα τρία θα πάρει 64 φόρες τα λεφτά του και το τρώει η Ντόνκαστερ από Πρέστον και αρχίζει και νευριάζει αλλά πριν βγει το ημίχρονο να τη η Τζίλιγχαμ 0-1 – απόδοση 7 δεν είχε παίξει ούτε στον ύπνο του και να που τώρα βγαίνει- ημίχρονο, τσιγάρα, κακό - να κυνηγάει ένα άπιαστο όνειρο. Ξεκινά το δεύτερο και 0-2 η Τζίλιγχαμ – ποιος στο διάολο ήταν μωρέ το φαβορί εδώ; Και η Πιτερμπόρο είναι μηδέν- μηδέν και την δίνουν 6 της βαρεί ένα ποντάρισμα χωρίς να καταλαβαίνει τι κάνει. Και το ρουφάει η Μπόρο από την Σέφιλντ και τούτο είχε αρχίσει και νωρίς και μας κλαίνε οι ρέγκες οδύρεται ο Οδυσσέας.
Και βλέπει ότι Μάνφιλντ είναι στο 0-0 και την δίνουν 5 και να ένα ποντάρισμα και εκεί. αλλά έχουν χρόνο αυτά η Μπόρο δεν έχει ένα δεκάλεπτο με τις καθυστερήσεις. Και την πιστεύει πιο πολύ από όλες τούτη και τώρα ο μπουκ δεν την πιστεύει καθόλου και για δες 101 απόδοση το διπλό. Ο χρόνος τρέχει, χρόνος πολύς για σκέψη δεν υπάρχει – πατάει δεν πατάει, το παίζει δεν το παίζει, το παίρνει δεν παίρνει και να το 1-1. Αρχίζει και πιστεύει στα «θαύματα» ο φίλος μας και στις καθυστερήσεις 1-2 - τσιγάρα πετάει, φωνάζει, σκούζει ουρλιάζει. Εκατόν ένα (όχι σκυλιά της Δαλματίας)αλλά τα λεφτά του πίσω δεν το είχε φανταστεί πως θα έβγαζε σε λίγα λεπτά.
Αλλά ισοφαρίζει και η Ντόνκαστερ και αναρωτιέται: είναι δυνατόν; Και 0-3 η Τζίλιγχαμ και έχει πιάσει δυο και περιμένει το τρίτο και καπάκι και η Ντόνκαστερ 1-2. Δεν το πιστεύει- πλάκα μου κάνετε φωνάζει. Και αρχίζει να μετράει τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και θυμάται την απόδοση του 101 και μπουκάρει εκεί, γιατί η αναμονή τον σκοτώνει, μη διευθετημένα αλλά δεν υπάρχει – το πέρασαν κιόλας στα κερδισμένα και τρέχει εκεί – και ρίχνει και κλεφτές ματιές στην Ντόνκαστερ στο 92 και ακόμα προηγείται – σφύρα το ρε κανάγια.
Και δεν είναι ούτε στα διευθετημένα και αρχίζει ιδρώνει και ανάβει τσιγάρο γιατί το άλλο τελειώνει – 94 φάουλ η Πρέστον και ισοφάριση και λήξη και το όνειρο τελειώνει. Τα βάζει με θεούς, με διαβόλους με την τύχη του και ξαναθυμάται την κατοστάρα της Πιτερμπόρο. Τα στοιχήματα είναι όλα εκεί – η Μάνφιλντ, το τρίξη, η Πιτερμπόρο η μικρή αλλά η άλλη η μεγάλη δεν υπάρχει πουθενά.
Διπλός ο καημός του – ένα χαμένο τρίξη στο 94 και ένα «χαμένο» στοίχημα όχι γιατί χάθηκε στα αλήθεια αλλά γιατί μοιάζει σαν να μην παίχτηκε ποτέ.
Πολύ μακριά βρέθηκε ο Οδυσσέας, τα στοιχήματα αυτά είναι «οχήματα» που οδηγούν πέρα από τα σύνορα της φαντασίας. Εκεί που ο χρόνος και η σκέψη τρέχουν διαφορετικά, εκεί που κάθε ολιγωρία πληρώνεται, εκεί που δεν έχει δευτέρες ευκαιρίες και αν έχει αργούν πάρα πολύ.
Και αν δεν πιστεύεις στο αλλόκοτο και στο αδύνατον ποτέ να μην πάρεις τον δρόμο που οδηγεί προς τα κει…
