Ακριβώς σαν σήμερα, τρία λεπτά αφότου είχε μπει η 29η Ιουνίου 2003 σε μια περίοδο που η χώρα έτρεχε ρε ρυθμούς προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ο αείμνηστος Γιώργος Παρασκευάς φαίνεται πως είχε ανοικτή επικοινωνία με τον μεγάλο προφήτη! Έχει γράψει κι άλλα πιο ενδιαφέροντα "προφητικά" αλλά δεν είναι της παρούσης.
Το μεταφέρω αυτούσιο από το αρχείο μου.
29/6/2003 00:03
Καδρωμένο...
Μια και θ' αρχίσουμε με τους διεθνείς τραπεζίτες και τις τεράστιες λαμογιές τους πολύ σύντομα, να ένα κομμάτι που είχε γραφτεί στο Φίλαθλο πριν 3-4 χρόνια. Αύριο-μεθαύριο θα βάλουμε και το κομμάτι που είχε γραφτεί για τα χρηματιστήρια, όταν το ΧΑΑ ήταν γύρω στις 6,000 μονάδες. Κάποια αγόρια ακόμα το έχουν καδρωμένο...
************************************************************
Δεν γούσταρε ταμπόν μελάνης ο αράπης!
Οικονομικό μπάχαλο, ε; Τι περιμένεις αγόρι μου; Με τέτοιο σαθρό οικονομικό σύστημα που επικρατεί στον κόσμο, είμαστε τυχεροί που δεν πεινάμε! (Το ότι αργά ή γρήγορα θα πούμε το ψωμί ψωμάκι, όμως, είναι στάνταρ!).
Οι σημερινοί γιάπηδες δεν θυμούνται ένα προηγούμενο οικονομικό μπάχαλο, πριν 20-25 χρόνια, όταν τεράστιες διεθνείς τραπεζες (Midland της Αγγλίας, BankAmerica και Manufacturer’s Hanover Trust των Η.Π.Α.), παρά λίγο να τιναχτούνε στον αέρα με τα επιπόλαια δάνεια σε υποανάπτυκτες χώρες.
Μετά τον “Πόλεμο των 6 ημερών”, οι Άραβες εκδικήθηκαν την Δύση, που είχε υποστηρίξει το Ισραήλ, τριπλασιάζοντας την τιμή του πετρελαίου. Αυτό ταρακούνησε την Δύση, αλλά οι Άραβες τα μαζεύανε χοντρά. Κάπου έπρεπε να βάλουνε τα λεφτά τους, και τα βάλανε σε… τράπεζες της Δύσης.
Οι τράπεζες έπρεπε να εκμεταλλευτούν τα λεφτά, δανείζοντάς τα με ψηλότερο επιτόκιο από εκείνο που πλήρωναν στους Άραβες. Φοβόντουσαν να τα δανείσουνε στη διεθνή βιομηχανία, που περνούσε άσχημες μέρες με την άνοδο στην τιμή του πετρελαίου, έτσι σκαρφιστήκανε να τα δανείσουνε σε ΧΩΡΕΣ, με το σκεπτικό ότι «μια χώρα δεν μπορεί να φαλιρίσει»!
Καβαλήσανε, λοιπόν, τα ιδιωτικά αεροπλάνα τους και τρέξανε σε κάθε καρυδιάς καρύδι, σε κάθε δικτάτορα στην Αφρική και Λατινική Αμερική, πήγανε και στην Πολωνία, και αρχίσανε ένα αισχρό νταραβέρι που ακόμα αποπληρώνεται με το αίμα των λαών.
Η σκηνή σε μια αφρικανική χώρα, όπου ένας συφιλιτικός φύλαρχος, πρώην δεκανέας του Αγγλικού στρατού, έχει αναλάβει την εξουσία μετά από πραξικόπημα.
Τραπεζίτες: Τα σέβη μας, Στρατάρχα Μπουλατόνγκο! Είμαστε εκπρόσωποι μιας μεγάλης διεθνούς τραπέζης…
Δικτάτωρ: Καλώστα τα παιντιά. Έχω τραπέζια, μωρέ, αλλά μια και ήρτατε από μακριά, τα πάρω ντύο να μη σας κακοκαρντίσω. Κάνετε μπερεσέ;
Τ: Γι αυτό ακριβώς είμαστε εδώ, για πίστωση. Δεν πουλάμε τραπέζια, όμως, εκπροσωπούμε μια μεγάλη τράπεζα, απ΄ αυτές που παίρνεις λεφτά κατά βούλησιν.
Δ: Ααα… Ωραίο πράγμα η τράπεζα. Τα πάρω ντέκα, αλλά μόνο αν μπορώ να παίρνω μπανάνες και καρύντες κατά μπούλησιν!
Τ: Όχι, δεν πουλάμε τράπεζες, απλά η τράπεζα που εκπροσωπούμε είναι πρόθυμη να σας δανείσει όσα χρειάζεστε για όπλα, για έργα ανάπτυξης, για φράγματα και τέτοια.
Δ: Τι να τα κάνω τα εμπράγματα ρε παιντιά; Εγώ τέλω να πετάνω κυνηγώντας ρινόκερους, ή το πολύ από μια σύφιλη. Τα εμπράγματα είναι αρρώστια των ασπρουλιάρηδων.
Τ: Όχι εμφράγματα, Στρατάρχα, φράγματα που μαζεύουνε νερό.
Δ: Γιατί; Έχουμε κουβάντες και μπαρέλια. Λίγο σκουριασμένα είναι, αλλά τ΄ αντέξουν για κάνα χρόνο ακόμα. Ελάτε σε ντυο χρόνια και τ΄ αγοράσω πολλά. Κάνετε μπερεσέ;
Τ: Στρατάρχα, η τράπεζά μας είναι διατεθειμένη να σας δανείσει ένα τρις. Αν δεχθείτε, θα καταθέσουμε σαν προμήθεια, σε μυστικό λογαριασμό σας στην Ελβετία, ΤΡΙΑΝΤΑ ΔΙΣ, το οποίο ποσό θα εισπράξουμε από τη χώρα σας, ανεβάζοντας λιγάκι το επιτόκιο του δανείου.
Δ: Ελμπετία; Όχι μωρέ παιντιά, μια φορά πήγε ένας μπατζανάκης μου και του φύγανε οι μασέλες και τ’ αρχίδια από το κρύο. Είπε ότι έπεφτε παγκωμένο μπαμπάκι από τον ουρανό.
Τ: Μια τελευταία προσφορά, Στρατάρχα. Θα σας δώσουμε και μια βίλλα στη Λωζάνη, με κεντρική θέρμανση σε όλα τα δωμάτια. Θα είναι δίπλα στο καζίνο μας για να παίζετε ρουλέτα με τα τριάντα δις, και θα σας στέλνουμε και τρεις ωραίες γυναίκες τζάμπα, κάθε Σαββατοκύριακο.
Δ: Άσπρες γυναίκες; Χαλάλι σας, ντεν τις τέλω. Άκουσα ότι πλένονται συχνά και μυρίζουνε παράξενα, σαν λουλούντια. Εμένα μου αρέσουνε οι άπλυτες γκόμενες, τέλω μπόχα! Μια και είστε φιλοξενούμενοι μου, απόψε τα σας περπατήσω για να πλακώσετε α λα Αφρικάνα. Μιλάμε για μπόχα χειρότερη από μια γκαστρωμένη γκαζέλα, τεζαρισμένη ντυο μέρες στη ζούγκλα.
Τ: Δικές σας οι γκόμενες, Στρατάρχα, αν δεν σας πειράζει θα περιοριστούμε στο μπανιστήρι. Η πανσέληνος είναι περίοδος αποχής στη θρησκεία μας.
Υπογράψτε εδώ κι εδώ, και με τη νίκη με τα όπλα που θ΄ αγοράσετε!
Δ: Υπάρχει πρόμπλημα. Ντεν ξέρω να γράψω. Μπορώ να μπάλω ένα «Χ», όπως έκανα στο νέο σύνταγκμα;
Τ: Βεβαίως, αλλά να βρέξετε και τον αντίχειρα σε ένα από τα ταμπόν που έχουμε, και να τον πιέσετε στο συμφωνητικό, δίπλα από το «Χ».
Δ: Βρεγμένο ταμπόν; Γουστάρω! Μπορώ να το κρατήσω για σουμπενίρ; Μπορώ να το φάω;
Τ: Το ταμπόν μελάνης να φάτε, Στρατάρχα;
Δ: Μελάνης; Κι εγώ νόμιζα… Χέσε το ταμπόν, άμα τέλω να φάω μελάνι τρώω σουπιές! Που βάζω το «Χ»;
Έτσι περίπου γινόντουσαν οι δουλειές! Τα λεφτά καταλήγανε σε όπλα, σε καζίνα, σε πουτάνες και σε λογαριασμούς στην Ελβετία και οι υποανάπτυκτες χώρες δεν μπορούσανε να πληρώσουνε στο τέλος. Και ήρθε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αυτή η φωλιά των όρνεων, για να βγάλει τις έρμες τις χώρες από τα σκατά που τις βάλανε οι προστατευόμενοί τους, να τις βγάλουνε από τα σκατά κυρίως για χάρη των τραπεζών που κινδυνεύανε, βάζοντας τόσο σκληρούς όρους, που ο κοσμάκης πέθαινε στους δρόμους από την πείνα.
Πεθαίνανε οι Αφρικάνοι και οι Νοτιοαμερικάνοι από την πείνα στους δρόμους, και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε βουνά από βούτυρο, σκόνη γάλακτος και δημητριακά, που μαζευόντουσαν από την βλακώδη υποστήριξη της υπερπαραγωγής, με Ενωσιακές τιμές εγγύησης! Η αποθήκευση στοίχιζε στην ΕΟΚ του κόσμου τα δις, ενώ συνάνθρωποί μας πέθαιναν στους δρόμους χάριν της αποπληρωμής δανείων της πλάκας.
Και μετά σου λένε διεθνής οικονομία. Ποια διεθνής οικονομία; Αυτή που ελέγχεται από τους επιπόλαιους, τους άκαρδους, τους μαλάκες και τους τοκογλύφους του χειρίστου είδους; Γιατί οι ΙΔΙΟΙ είναι, τότε και τώρα. Άλλαξε ο Μανωλιός, που λένε.
Ρε, δε γαμιούνται οι διεθνείς τραπεζίτες…
