Θα φτάσουμε στο σημείο να αποκαλούμε «καφενείο» τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τέτοια ρεζιλίκια σαν αυτό στο κύπελλο τα κάνει τα τελευταία χρόνια αλλά το θέμα είναι ότι έχει αυξηθεί η συχνότητά τους. Είσαι στο 80΄, τρως γκολ από αυτό το πράμα που λέγετε Αλκογιάνο και μόις πας παράταση, είσαι κάπου στο κέντρο με ένα δυο συμπαίκτες σου ακόμα και σκας στα γέλια. Πας στο πάγκο με τους υπόλοιπους περιμένοντας οδηγίες από το προπονητή, ο οποίος κόβει βόλτες αμέριμνος και χαλαρός. Χάνεις, γυρνάς σπίτι σου ρειλεμένος, πας την άλλη μέρα στη προπόνηση και λες ε ρε μανούλα μου τι έχω να ακούσω. Κι όμως βρίσκεις ένα χαλαρό κλίμα, με το προπονητή στο να δηλώνει «εντάξει, αυτά συμβαίνουν, δεν έγινε και τίποτα». Αυτό είναι ομάδα ή αδιάφορο «καφενείο»; Τώρα όμως πας στην Αλαβές, χωρίς προπονητή και με άμυνα για τα μπάζα. Αν το γήπεδο είχε κόσμο θα βάραγα άσο από ημίχρονο ή άντε τελικό, για να μην φαίνομαι ακραίος. Μια απόπειρα θα τη κάνω όμως με τρώει τώρα να και πριν έκανα συντηρητικό μπετ.