Ο στοιχηματισμός ως γνωστόν επιτρέπεται στις δυτικές κοινωνίες, υπό συνθήκας.
Δεν θεωρείται όμως κοινωνικό δικαίωμα.
Αν ήταν κοινωνικό δικαίωμα, τότε ασφαλώς θα υπήρχε η στοιχειώδης έστω προστασία για τους παίκτες.
Γιατί όμως δεν θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα ;
Για να βρούμε μία άκρη ας ξεκινήσουμε από τα παλιά χρόνια.
Στην Αγγλία, που είναι η μητέρα του στοιχήματος, επιτρεπόταν πάντα. Δεν υπήρχαν όμως νόμοι που να
εξασφαλίζουν τους παίκτες του στοιχήματος από τις διάφορες αυθαιρεσίες. Φόροι υπήρχαν, αλλά νόμοι
δεν υπήρχαν - το έλεγαν "gentlemens agreement".
Αν δηλαδή η εταιρεία δεν σε πλήρωνε, θα γινόταν μεν ρεζίλι η εταιρεία, αλλά είχε δικαίωμα να μην
σε πληρώσει.
Τώρα είναι κάπως διαφορετικά.
Στη χώρα μας απαγορευόταν κάθε είδος δημόσιου στοιχήματος. Υπήρχε η χαρτοπαιξία βέβαια αλλά
το δημόσιο στοίχημα δεν επιτρεπόταν. Για πρώτη φορά επετράπη το 1910 με την έκδοση του κρατικού
"λαχείου του στόλου". Ο σκοπός ήταν να πάρει λεφτά το κράτος βέβαια - που θα πήγαιναν στην
ενίσχυση του ναυτικού.
Στη συνέχεια φτιάχτηκε ο ιππόδρομος το 1926, το 1958 το ΠΡΟΠΟ και σιγά-σιγά μπήκαμε στη
σύγχρονη εποχή.
Όλα όμως για να πάρει λεφτά το κράτος, με τις γκανιότες και με τους φόρους.
Γιατί όμως δεν θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα ;
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουμε είναι ότι αποφασίζουμε από κοινού να μοιράσουμε τα
λεφτά μας μεταξύ μας. Θέλουμε οι πολλοί να χάσουν λίγα αλλά ο πιό έξυπνος ή ο πιό τυχερός
να ευνοηθεί και να φτιαχτεί οικονομικά.
Είναι μιά συλλογική απόφαση που την παίρνουμε υποσεινήδητα όλοι.
Ταιριάζει περισσότερο σε μία φιλελελύθερη πολιτικο-οικονομική αντίληψη των πραγμάτων παρά
σε μία από τις διάφορες συγκεντρωτικές αντιλήψεις.
Δεν αναγνωρίζεται όμως.
Θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο στοιχηματισμός δεν είναι μία παραγωγική διαδικασία σαν τις
άλλες.
Δεν καλλιεργούμε τη γη, δεν είμαστε μηχανικοί ή γιατροί, δεν παράγουμε καλλιτεχνικό έργο.
Κάνουμε αυτό που κάνουμε, που το περιέγραψε προηγουμένως: Ένα αγώνισμα.
Από το σύνολο των παικτών κανένας δεν έχει πρόβλημα όταν αναδειχτεί ένας μεγάλος νικητής.
Όλοι του λένε μπράβο, με την προϋπόθεση βέβαια να κέρδισε τίμια.
Έχουμε όμως το δικαίωμα να ζητήσουμε κάτι από την πολιτεία ;
Είναι μία φιλοσοφική ερώτηση, εμείς λέμε "ναί", η πολιτεία λέει "όχι".
Τι θα γινόταν αν η κοινωνία μας δεχόταν σαν ισότιμα μέλη στο οικονομικό γίγνεσθαι ;
Κατά τη γνώμη μου θα γινόταν το εξής:
Θα δημιουργείτο μία εταιρεία λαϊκής βάσεως που θα διοργάνωνε το στοίχημα.
Δεν θα έβγαζε κέρδος (non-profit), θα μας κράταγε όμως κάποια ποσοστά για τους μισθούς
των εργαζομένων, για τις προμήθειες-εξοπλισμούς που χρειάζονται, για τα listing rights
των στοιχηματικών γεγονότων και για την εφορία. Ένα 5-10% θα μας κράταγε, παρακάτω
δεν πάει.
Οι σημερινοί πάροχοι στοιχηματισμού δουλεύουν όλοι λίγο-πολύ με κλεψιμέϊκο τρόπο
ενώ και οι φόροι έχουν φτάσει σε παράλογα ύψη. Σε βάρος τους είναι μόνο ότι σιγά-σιγά
αραιώνει η πελατεία (η χασούρα δεν κρύβεται).
Δεν μπορούμε όμως να πετύχουμε το παραμικρό γιατί είμαστε ανοργάνωτοι.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται ή φοβόμαστε και πιανόμαστε
κορόϊδα.
Αλλά τι φοβόμαστε ;
Αλήθεια ποιά δικτατορία ποιάς 21ης Απριλίου θα μας έβαζε να παίζουμε με το ζόρι στα
πρακτορεία Ο.Π.Α.Π. ; Να μας υποχρέωνε να βάλουμε τη σημαία στο μπαλκόνι για την
αποβολή από το συμβούλιο της Ευρώπης το καταλαβαίνω, αλλά να μας υποχρέωνε να παίζουμε Ο.Π.Α.Π.
δεν το καταλαβαίνω.
Δεν θεωρείται όμως κοινωνικό δικαίωμα.
Αν ήταν κοινωνικό δικαίωμα, τότε ασφαλώς θα υπήρχε η στοιχειώδης έστω προστασία για τους παίκτες.
Γιατί όμως δεν θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα ;
Για να βρούμε μία άκρη ας ξεκινήσουμε από τα παλιά χρόνια.
Στην Αγγλία, που είναι η μητέρα του στοιχήματος, επιτρεπόταν πάντα. Δεν υπήρχαν όμως νόμοι που να
εξασφαλίζουν τους παίκτες του στοιχήματος από τις διάφορες αυθαιρεσίες. Φόροι υπήρχαν, αλλά νόμοι
δεν υπήρχαν - το έλεγαν "gentlemens agreement".
Αν δηλαδή η εταιρεία δεν σε πλήρωνε, θα γινόταν μεν ρεζίλι η εταιρεία, αλλά είχε δικαίωμα να μην
σε πληρώσει.
Τώρα είναι κάπως διαφορετικά.
Στη χώρα μας απαγορευόταν κάθε είδος δημόσιου στοιχήματος. Υπήρχε η χαρτοπαιξία βέβαια αλλά
το δημόσιο στοίχημα δεν επιτρεπόταν. Για πρώτη φορά επετράπη το 1910 με την έκδοση του κρατικού
"λαχείου του στόλου". Ο σκοπός ήταν να πάρει λεφτά το κράτος βέβαια - που θα πήγαιναν στην
ενίσχυση του ναυτικού.
Στη συνέχεια φτιάχτηκε ο ιππόδρομος το 1926, το 1958 το ΠΡΟΠΟ και σιγά-σιγά μπήκαμε στη
σύγχρονη εποχή.
Όλα όμως για να πάρει λεφτά το κράτος, με τις γκανιότες και με τους φόρους.
Γιατί όμως δεν θεωρείται κοινωνικό δικαίωμα ;
Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουμε είναι ότι αποφασίζουμε από κοινού να μοιράσουμε τα
λεφτά μας μεταξύ μας. Θέλουμε οι πολλοί να χάσουν λίγα αλλά ο πιό έξυπνος ή ο πιό τυχερός
να ευνοηθεί και να φτιαχτεί οικονομικά.
Είναι μιά συλλογική απόφαση που την παίρνουμε υποσεινήδητα όλοι.
Ταιριάζει περισσότερο σε μία φιλελελύθερη πολιτικο-οικονομική αντίληψη των πραγμάτων παρά
σε μία από τις διάφορες συγκεντρωτικές αντιλήψεις.
Δεν αναγνωρίζεται όμως.
Θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο στοιχηματισμός δεν είναι μία παραγωγική διαδικασία σαν τις
άλλες.
Δεν καλλιεργούμε τη γη, δεν είμαστε μηχανικοί ή γιατροί, δεν παράγουμε καλλιτεχνικό έργο.
Κάνουμε αυτό που κάνουμε, που το περιέγραψε προηγουμένως: Ένα αγώνισμα.
Από το σύνολο των παικτών κανένας δεν έχει πρόβλημα όταν αναδειχτεί ένας μεγάλος νικητής.
Όλοι του λένε μπράβο, με την προϋπόθεση βέβαια να κέρδισε τίμια.
Έχουμε όμως το δικαίωμα να ζητήσουμε κάτι από την πολιτεία ;
Είναι μία φιλοσοφική ερώτηση, εμείς λέμε "ναί", η πολιτεία λέει "όχι".
Τι θα γινόταν αν η κοινωνία μας δεχόταν σαν ισότιμα μέλη στο οικονομικό γίγνεσθαι ;
Κατά τη γνώμη μου θα γινόταν το εξής:
Θα δημιουργείτο μία εταιρεία λαϊκής βάσεως που θα διοργάνωνε το στοίχημα.
Δεν θα έβγαζε κέρδος (non-profit), θα μας κράταγε όμως κάποια ποσοστά για τους μισθούς
των εργαζομένων, για τις προμήθειες-εξοπλισμούς που χρειάζονται, για τα listing rights
των στοιχηματικών γεγονότων και για την εφορία. Ένα 5-10% θα μας κράταγε, παρακάτω
δεν πάει.
Οι σημερινοί πάροχοι στοιχηματισμού δουλεύουν όλοι λίγο-πολύ με κλεψιμέϊκο τρόπο
ενώ και οι φόροι έχουν φτάσει σε παράλογα ύψη. Σε βάρος τους είναι μόνο ότι σιγά-σιγά
αραιώνει η πελατεία (η χασούρα δεν κρύβεται).
Δεν μπορούμε όμως να πετύχουμε το παραμικρό γιατί είμαστε ανοργάνωτοι.
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται ή φοβόμαστε και πιανόμαστε
κορόϊδα.
Αλλά τι φοβόμαστε ;
Αλήθεια ποιά δικτατορία ποιάς 21ης Απριλίου θα μας έβαζε να παίζουμε με το ζόρι στα
πρακτορεία Ο.Π.Α.Π. ; Να μας υποχρέωνε να βάλουμε τη σημαία στο μπαλκόνι για την
αποβολή από το συμβούλιο της Ευρώπης το καταλαβαίνω, αλλά να μας υποχρέωνε να παίζουμε Ο.Π.Α.Π.
δεν το καταλαβαίνω.
