Είμαι λίγο μπερδεμένος με τα στατιστικά του κορονοϊού.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε όλοι σε καραντίνα την οποία φυσικά την τηρώ και επίσης πιστεύω ότι τα μέτρα για τον περιορισμό της άσκοπης κυκλοφορίας των πολιτών θα έπρεπε να γίνουν πιό αυστηρά. Σίγουρα τις πρώτες μέρες μεταξύ του κλεισίματος των καταστημάτων και της (ημι)απαγόρευσης της κυκλοφορίας είδαμε σκηνές απείρου κάλλους, στις παραλίες αλλά και στα παγκάκια που την άραζαν διάφοροι τύποι με δέκα μπιρόνια ο καθένας. Τώρα έχουμε τα ... υδραυλικά.
Πιστεύω λοιπόν ότι το μέτρο θα έπρεπε να αυτοματοποιηθεί ως εξής:
Με κάθε αίτημα για έξοδο να μας στέλνουν ένα κωδικό με sms ή με email, τον οποίο θα πρέπει να τον κρατάμε μαζί μας όταν βγούμε έξω, ο δε αστυνομικός που θα μας σταματήσει στο δρόμο να είναι σε θέση να ελέγξει την εγκυρότητα αυτού του κωδικού, καθώς και τα στοιχεία της ταυτότητας μας.
Ο κωδικός πρέπει να ισχύει για μισή ώρα για τις απλές περιπτώσεις (ψώνια) και για περισσότερες ώρες αν έχουμε δηλώσει κάτι πιό σοβαρό όπως μετάβαση στο νοσοκομείο.
Για τους εργαζόμενους να ισχύουν κωδικοί μεγαλύτερης διάρκειας και να έχουν βέβαια και οι ίδιοι οι αστυνομικοί τον δικό τους κωδικό ο καθένας που θα ισχύει όση ώρα βρίσκονται σε υπηρεσία. Επίσης θα καθορίζεται η απόσταση από τον τόπο διαμονής του καθενός -π.χ. 500 μέτρα- και για τους εργαζόμενους συγκεκριμένο δρομολόγιο.
Οι απορίες μου τώρα είναι οι εξής:
Έχουμε σήμερα 31 Μαρτίου 1200 κρούσματα και 45 θανάτους, ήτοι ποσοστό 3.5%. Αφού λοιπόν μας έχουν πει -από την εποχή της Κίνας- ότι το γενικό ποσοστό θνησιμότητας είναι 3.5%, σημαίνει ότι το πολύ να έχουμε καμιά διακοσαριά παραπάνω κρούσματα που περιμένουν να εκδηλωθούν. Άρα σχεδόν ξεμπερδέψαμε στην Ελλάδα, ή μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο προς το ξεμπέρδεμα.
Πως θα το όριζα εγώ το ξεμπέρδεμα ; Θα το όριζα ότι δεν έχουμε ιό από τη στιγμή που τα καθημερινά κρούσματα που ανιχνεύονται είναι μηδέν συν μιά περίοδο στάνταρ καραντίνας 14 μέρες (όχι όμως και για επαφές με το εξωτερικό που όπως βλέπουμε έχουν πολύ δρόμο ακόμα όλοι οι άλλοι).
Μας λένε όμως και ότι τα 1200 κρούσματα είναι αυτά που καταγράφτηκαν στα νοσοκομεία και ότι υπάρχουν εκεί έξω ίσαμε τα δεκαπλάσια που είτε κάνουν θεραπεία κατ' οίκον είτε είναι σε πρώϊμη κατάσταση. Αυτό δεν το πιστεύω αλλά αν το πιστέψω τότε το ποσοστό θνητότητας είναι 3.5 τοις χιλίοις και όχι 3.5 τα εκατό. Άρα ο κορονοϊός δεν είναι παρά μία απλή γρίππη, με την ιδιαιτερότητα όμως να εξαπλώνεται πολύ γρήγορα σε σχέση με την απλή γρίππη.
Τι ισχύει από τα δύο ;
Δεν ξέρω και τι μας συμφέρει είναι η αλήθεια. Τα λίγα κρούσματα με πιθανότητα να πεθάνει κανείς 3.5%, ή τα πολλά με πιθανότητα 3.5 τοις χιλίοις ;
Σε ένα πρόγραμμα στατιστικής που χρησιμοποίησα εγώ έβαλα σαν παραμέτρους τα εξής:
Σε κάθε στενή επαφή η πιθανότητα μετάδοσης να είναι 50% αν ο ένας είναι φορέας και ο άλλος δεν είναι. Η διάρκεια ζωής του επικίνδυνου φορέα να είναι 5 μέρες, διότι μετά από τις 5 μέρες εκδηλώνει συμπτώματα και είτε τον βάζουν στο νοοσοκομείο είτε αυτοαπομονώνεται μόνος του. Ο χρόνος μεταξύ στενών επαφών να είναι μία μεταβλητή.
Αν λοιπόν ο χρόνος μεταξύ επαφών είναι γύρω στη 1 ώρα κατά μέσον όρο, τότε γίνεται το έλα να δεις, κολλάνε όλοι. Αυτό θα συνέβαινε αν δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τίποτα (αν δεν είμαστε νοήμονα όντα δηλαδή), αν η πολιτεία δεν έπαιρνε κανένα μέτρο κλπ, κλπ. Αυξάνω τώρα αυτό τον μέσο χρόνο και βρίσκω ότι για να πέσει ο ρυθμός διάδοσης κάτω από το 1 και να έχουμε άρα φθίνουσα ακολουθία, πρέπει να γίνει 1/72 ώρες η λιγώτερο. Πρακτικά 1/48 ώρες ή λιγώτερο επειδή κοιμόμαστε κιόλας.
Δεν βλέπω το λόγο να μην το έχουμε πετύχει αυτό με όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί, όμως φαίνεται υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που περιπλέκουν την κατάσταση.
Ένας είναι η διάδοση από μολυσμένες επιφάνειες και ένας άλλος είναι τα "οικογενειακά κρούσματα". Κάθε ασυμπτωματικός φορέας θα ζει με μία οικογένεια και κατά μέσο όρο η κάθε οικογένεια έχει 3 με 4 μέλη. Δεν μπορείς να χωρίσεις τις οικογένειες των ασυμπτωματικών φορέων, άρα ο καθένας από αυτούς κολλάει 3 με 4 από χέρι.
Μπορεί και να τη γλυτώσουν τα μέλη της οικογενείας του, αλλά δύσκολα. Αυτό το φαινόμενο των "οικογενειακών κρουσμάτων" δεν σημαίνει ότι χάνεται ο έλεγχος, αλλά επιμηκύνει κάπως την κατάσταση.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε όλοι σε καραντίνα την οποία φυσικά την τηρώ και επίσης πιστεύω ότι τα μέτρα για τον περιορισμό της άσκοπης κυκλοφορίας των πολιτών θα έπρεπε να γίνουν πιό αυστηρά. Σίγουρα τις πρώτες μέρες μεταξύ του κλεισίματος των καταστημάτων και της (ημι)απαγόρευσης της κυκλοφορίας είδαμε σκηνές απείρου κάλλους, στις παραλίες αλλά και στα παγκάκια που την άραζαν διάφοροι τύποι με δέκα μπιρόνια ο καθένας. Τώρα έχουμε τα ... υδραυλικά.
Πιστεύω λοιπόν ότι το μέτρο θα έπρεπε να αυτοματοποιηθεί ως εξής:
Με κάθε αίτημα για έξοδο να μας στέλνουν ένα κωδικό με sms ή με email, τον οποίο θα πρέπει να τον κρατάμε μαζί μας όταν βγούμε έξω, ο δε αστυνομικός που θα μας σταματήσει στο δρόμο να είναι σε θέση να ελέγξει την εγκυρότητα αυτού του κωδικού, καθώς και τα στοιχεία της ταυτότητας μας.
Ο κωδικός πρέπει να ισχύει για μισή ώρα για τις απλές περιπτώσεις (ψώνια) και για περισσότερες ώρες αν έχουμε δηλώσει κάτι πιό σοβαρό όπως μετάβαση στο νοσοκομείο.
Για τους εργαζόμενους να ισχύουν κωδικοί μεγαλύτερης διάρκειας και να έχουν βέβαια και οι ίδιοι οι αστυνομικοί τον δικό τους κωδικό ο καθένας που θα ισχύει όση ώρα βρίσκονται σε υπηρεσία. Επίσης θα καθορίζεται η απόσταση από τον τόπο διαμονής του καθενός -π.χ. 500 μέτρα- και για τους εργαζόμενους συγκεκριμένο δρομολόγιο.
Οι απορίες μου τώρα είναι οι εξής:
Έχουμε σήμερα 31 Μαρτίου 1200 κρούσματα και 45 θανάτους, ήτοι ποσοστό 3.5%. Αφού λοιπόν μας έχουν πει -από την εποχή της Κίνας- ότι το γενικό ποσοστό θνησιμότητας είναι 3.5%, σημαίνει ότι το πολύ να έχουμε καμιά διακοσαριά παραπάνω κρούσματα που περιμένουν να εκδηλωθούν. Άρα σχεδόν ξεμπερδέψαμε στην Ελλάδα, ή μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο προς το ξεμπέρδεμα.
Πως θα το όριζα εγώ το ξεμπέρδεμα ; Θα το όριζα ότι δεν έχουμε ιό από τη στιγμή που τα καθημερινά κρούσματα που ανιχνεύονται είναι μηδέν συν μιά περίοδο στάνταρ καραντίνας 14 μέρες (όχι όμως και για επαφές με το εξωτερικό που όπως βλέπουμε έχουν πολύ δρόμο ακόμα όλοι οι άλλοι).
Μας λένε όμως και ότι τα 1200 κρούσματα είναι αυτά που καταγράφτηκαν στα νοσοκομεία και ότι υπάρχουν εκεί έξω ίσαμε τα δεκαπλάσια που είτε κάνουν θεραπεία κατ' οίκον είτε είναι σε πρώϊμη κατάσταση. Αυτό δεν το πιστεύω αλλά αν το πιστέψω τότε το ποσοστό θνητότητας είναι 3.5 τοις χιλίοις και όχι 3.5 τα εκατό. Άρα ο κορονοϊός δεν είναι παρά μία απλή γρίππη, με την ιδιαιτερότητα όμως να εξαπλώνεται πολύ γρήγορα σε σχέση με την απλή γρίππη.
Τι ισχύει από τα δύο ;
Δεν ξέρω και τι μας συμφέρει είναι η αλήθεια. Τα λίγα κρούσματα με πιθανότητα να πεθάνει κανείς 3.5%, ή τα πολλά με πιθανότητα 3.5 τοις χιλίοις ;
Σε ένα πρόγραμμα στατιστικής που χρησιμοποίησα εγώ έβαλα σαν παραμέτρους τα εξής:
Σε κάθε στενή επαφή η πιθανότητα μετάδοσης να είναι 50% αν ο ένας είναι φορέας και ο άλλος δεν είναι. Η διάρκεια ζωής του επικίνδυνου φορέα να είναι 5 μέρες, διότι μετά από τις 5 μέρες εκδηλώνει συμπτώματα και είτε τον βάζουν στο νοοσοκομείο είτε αυτοαπομονώνεται μόνος του. Ο χρόνος μεταξύ στενών επαφών να είναι μία μεταβλητή.
Αν λοιπόν ο χρόνος μεταξύ επαφών είναι γύρω στη 1 ώρα κατά μέσον όρο, τότε γίνεται το έλα να δεις, κολλάνε όλοι. Αυτό θα συνέβαινε αν δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε τίποτα (αν δεν είμαστε νοήμονα όντα δηλαδή), αν η πολιτεία δεν έπαιρνε κανένα μέτρο κλπ, κλπ. Αυξάνω τώρα αυτό τον μέσο χρόνο και βρίσκω ότι για να πέσει ο ρυθμός διάδοσης κάτω από το 1 και να έχουμε άρα φθίνουσα ακολουθία, πρέπει να γίνει 1/72 ώρες η λιγώτερο. Πρακτικά 1/48 ώρες ή λιγώτερο επειδή κοιμόμαστε κιόλας.
Δεν βλέπω το λόγο να μην το έχουμε πετύχει αυτό με όλα τα μέτρα που έχουν ληφθεί, όμως φαίνεται υπάρχουν κι άλλοι παράγοντες που περιπλέκουν την κατάσταση.
Ένας είναι η διάδοση από μολυσμένες επιφάνειες και ένας άλλος είναι τα "οικογενειακά κρούσματα". Κάθε ασυμπτωματικός φορέας θα ζει με μία οικογένεια και κατά μέσο όρο η κάθε οικογένεια έχει 3 με 4 μέλη. Δεν μπορείς να χωρίσεις τις οικογένειες των ασυμπτωματικών φορέων, άρα ο καθένας από αυτούς κολλάει 3 με 4 από χέρι.
Μπορεί και να τη γλυτώσουν τα μέλη της οικογενείας του, αλλά δύσκολα. Αυτό το φαινόμενο των "οικογενειακών κρουσμάτων" δεν σημαίνει ότι χάνεται ο έλεγχος, αλλά επιμηκύνει κάπως την κατάσταση.
