Μόλις βγήκα από το σινεμά.
- Δεν μας λέει κάτι που να μην έχουν πει άλλες πολεμικές ιστορίες στο παρελθόν. Η ματαιότητα του πολέμου, η συντροφικότητα, η νοσταλγία για την πατρίδα, ο φόβος του θανάτου κτλ. είναι θέματα που έχουν παίξει σε ΌΛΕΣ τις ταινίες του είδους και μάλιστα καλύτερα (Saving Private Ryan, Thin Red Line, ακόμα και η αριστουργηματική σειρά Blackadder του BBC).
- Οι -απαραίτητες πάντως- παύσεις στη δράση μοιάζουν λίγο πιο μεγάλες απ'όσο θα έπρεπε μερικές φορές.
- Η τύχη του πρωταγωνιστή είναι εξωφρενικά μεγάλη μερικές φορές.
+ Η ιδέα του σκηνοθέτη να ακολουθεί τους πρωταγωνιστές παντού , δημιουργώντας την αίσθηση πως η ταινία πήγε με μια λήψη, είναι φανταστική και βάζει το θεατή μέσα στα χαρακώματα. Ώρες ώρες ένιωθα πως έπαιζα Medal Of Honor ή Wolfenstein!! Φαίνεται πιο πιστευτό μονόπλανο από το Birdman.
+ Τα τετριμμένα θέματα που καταπιάνεται, τα χειρίζεται άψογα.
+ Η μουσική είναι στοιχειωτική, απογειώνει την πλοκή όπου χρειάζεται και όπου δε χρειάζεται, υποχωρεί ευγενικά για να δώσει χώρο στην εικόνα.
+ Κάθε πλάνο αν πατήσεις pause είναι έργο τέχνης. Η φωτογραφία είναι απίστευτα όμορφη, τα χρώματα στα κάδρα είναι μοναδικά και, γενικά, είναι μια όμορφη ταινία.
+ Σε κάθε βήμα των πρωταγωνιστών, υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που φανερώνουν εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση. Πτώματα χωμένα στη λάσπη, ματωμένα συρματοπλέγματα, άδειοι όλμοι, στρατιώτες που προσεύχονται στο βάθος και άλλες πολλές λεπτομέρειες που κάνουν την ταινία να δείχνει προσεγμένη.
Βαθμολογία: 8/10
Προτείνω να πάτε σε ένα καλό σινεμά να το ζήσετε, είναι φοβερή εμπειρία για τον κινηματογράφο. Βλέποντας και τις υποψηφιότητες των Όσκαρ που μόλις βγήκαν, είναι κλοπή που δεν προτάθηκε για το Όσκαρ Μοντάζ, ενώ αν χάσει τα Όσκαρ Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, θα εκπλαγώ πάρα πολύ.
- Δεν μας λέει κάτι που να μην έχουν πει άλλες πολεμικές ιστορίες στο παρελθόν. Η ματαιότητα του πολέμου, η συντροφικότητα, η νοσταλγία για την πατρίδα, ο φόβος του θανάτου κτλ. είναι θέματα που έχουν παίξει σε ΌΛΕΣ τις ταινίες του είδους και μάλιστα καλύτερα (Saving Private Ryan, Thin Red Line, ακόμα και η αριστουργηματική σειρά Blackadder του BBC).
- Οι -απαραίτητες πάντως- παύσεις στη δράση μοιάζουν λίγο πιο μεγάλες απ'όσο θα έπρεπε μερικές φορές.
- Η τύχη του πρωταγωνιστή είναι εξωφρενικά μεγάλη μερικές φορές.
+ Η ιδέα του σκηνοθέτη να ακολουθεί τους πρωταγωνιστές παντού , δημιουργώντας την αίσθηση πως η ταινία πήγε με μια λήψη, είναι φανταστική και βάζει το θεατή μέσα στα χαρακώματα. Ώρες ώρες ένιωθα πως έπαιζα Medal Of Honor ή Wolfenstein!! Φαίνεται πιο πιστευτό μονόπλανο από το Birdman.
+ Τα τετριμμένα θέματα που καταπιάνεται, τα χειρίζεται άψογα.
+ Η μουσική είναι στοιχειωτική, απογειώνει την πλοκή όπου χρειάζεται και όπου δε χρειάζεται, υποχωρεί ευγενικά για να δώσει χώρο στην εικόνα.
+ Κάθε πλάνο αν πατήσεις pause είναι έργο τέχνης. Η φωτογραφία είναι απίστευτα όμορφη, τα χρώματα στα κάδρα είναι μοναδικά και, γενικά, είναι μια όμορφη ταινία.
+ Σε κάθε βήμα των πρωταγωνιστών, υπάρχουν μικρές λεπτομέρειες που φανερώνουν εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση. Πτώματα χωμένα στη λάσπη, ματωμένα συρματοπλέγματα, άδειοι όλμοι, στρατιώτες που προσεύχονται στο βάθος και άλλες πολλές λεπτομέρειες που κάνουν την ταινία να δείχνει προσεγμένη.
Βαθμολογία: 8/10
Προτείνω να πάτε σε ένα καλό σινεμά να το ζήσετε, είναι φοβερή εμπειρία για τον κινηματογράφο. Βλέποντας και τις υποψηφιότητες των Όσκαρ που μόλις βγήκαν, είναι κλοπή που δεν προτάθηκε για το Όσκαρ Μοντάζ, ενώ αν χάσει τα Όσκαρ Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, θα εκπλαγώ πάρα πολύ.