Πριν λίγες μέρες μια νύχτα στον ύπνο μου - στον ξύπνιο μου- δεν κατάλαβα καλά, ακούω μια φωνή - ακούς και φωνές θα μου πείτε τώρα, ρε παλαβιάρη γέρο Μπάζ; Εντάξει όχι και σαν την Ζαν Ντ΄ Αρκ ή σαν το δαιμόνιον του Σωκράτη αλλά κάτι ακούω και γω. Αλλά τούτη η φωνή δεν ήταν σαν τις άλλες – ήταν επιτακτική και άγρια μαζί και δεν σήκωνε αντιρρήσεις!
Μου είπε λοιπόν: κούρασες και κουράστηκες, κάνε ένα διάλλειμα, τράβα για κάνα μπάνιο και καταχράστηκες και την φιλοξενία των ανθρώπων και το έκανες εκεί πέρα « Αμέρικαν μπαρ»! για στοίχημα ρε κανάγια σε έβαλαν οι άνθρωποι να γραφείς εκεί και όχι περί ανέμων και υδάτων. Να κρατάς ημερολόγιο, σημειώσεις – κράτα τα για πάρτη σου αυτά και μίλα για στοίχημα. Και αν δεν έχεις κάτι να πεις, άμε στο καλό!
Και δεν θέλουμε να μας τελειώσεις την ιστορία με το τζίνι – ξαναβάλτο στο λυχνάρι – άσε που πάει τόσος καιρός που θα χει μπει μόνο του – βαρέθηκε και αυτό να περιμένει! Και άμα ξαναγράψεις για στοίχημα και Αγγλία – σε αυτό κάτι κάνεις - να είσαι πιο ξεκάθαρος, δώσε και κάνα παιχνίδι – όχι να γραφείς σαν την πυθία – ήξεις αφήξεις και άντε ο άλλος να μαντέψει που θα κάτσει η μπίλια.
Και δέκα σαν την Χάρτπουλ να πεις, να περάσουν και σε αποδόσεις θεόρατες ο κόσμος φαβορί θα παίζει – αφού του αρέσει η σιγουριά και ας βγαίνει χαμένος μακροπρόθεσμα – δεν βλέπεις τώρα τι γίνεται με το « Ευρώπη με κάθε τίμημα».
Δεν την είχα ξανακούσει αυτή τη φωνή – δεν ήταν σαν τις άλλες που ακούγονται από το υπερπέραν- αυτή ήταν γήινη φωνή, ανθρωπινή σαν να έβγαινε από την κοιλία μου. Δεν είπα τίποτα – πώς να κάνεις διάλογο με μια φωνή; ήταν και σκοτάδι βαθύ, δεν ήξερα αν έφυγε ή σταμάτησε να πάρει ανάσα η φωνή.
Ξανακούστηκε πάλι σαν από μακριά: ραντεβού στα τσιπουράδικα! Φεύγω τώρα και είπαμε άμα ξαναγράψεις εκεί στοίχημα και Αγγλία το μενού για τα άλλα σου αφήνω ένα λεύκωμα να γραφείς τις παπαριές σου.
Υ.γ. « κόσμος και όνειρο ένα» άμα το δει η φωνή τη γαμήσαμε! Καλό καλοκαίρι!
