Ακόμα ένα παιχνίδι φωτιά σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, ανάμεσα σε δυο ομάδες που ξέρουν ότι αν δεν καταφέρουν να κερδίσουν αυτό το παιχνίδι μετά δεν θα έχουν αρκετές πιθανότητες για πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, αφού ο όμιλος δεν αφήνει περιθώρια για γκέλα απέναντι στον ευκολότερο αντίπαλο.
Στο Ιραν ο ήρωας ακούει στο όνομα Carlos Queiroz. O Πορτογάλος προπονητής κατάφερε με ένα σμπάρο δυο τριγόνια, αφού έβγαλε από τη μιζέρια τόσο την καριέρα του, που είχε πάρει δραματικό κατήφορο, όσο και τους Ιρανούς, που δεν μπορούσαν να πετύχουν μια στοιχειώδη νίκη τα χρόνια που ακολούθησαν το Μουντιάλ του 2006. Ο Queiroz έφερε νέο αέρα στην ομάδα προχωρώντας σε μεγάλες τομές τόσο στο υλικό όσο και στον τρόπο που παίζει μέσα στο γήπεδο. Απελευθέρωσε την ομάδα από το βάρος της υποχρεωτική συμμετοχής μεγάλων ονομάτων όπως ο Ali Karimi, έβαλε στην ομάδα αίμα από την μικρή εθνική, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι κατάφερε να πείσει Ιρανούς που έπαιζαν σε Ευρωπαϊκό έδαφος να αποδεχθούν την πρόσκληση της εθνικής, να ξεπεράσουν τα όποια γραφειοκρατικά θέματα θέτει η συμμετοχή στην εθνική Ιράν αλλά και ένα απλό ταξίδι στη χώρα αυτή.
Έτσι εντάχθηκαν στo Ιράν παίκτες όπως οι Ghoochannejhad, Jahanbakhsh, Dejagah, Haghighi και Davari, οι οποίοι έδωσαν στην ομάδα το κάτι παραπάνω που ζητούσε στον επιθετικό τομέα, την ταχύτητα που δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια. Ταίριαξαν πολύ καλά με τις παλιοκαραβάνες Nekounam, Teymourian, Heydari και Shojaei και έτσι δημιουργήθηκε ένας γερός κορμός που έφερε αποτελέσματα και ίσως την πιο εύκολη πρόκριση της ιστορίας για το Ιράν.
Και η Νιγηρία κατάφερε να αντιστρέψει μια αρνητική κατάσταση που είχε δημιουργηθεί από το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, όταν και έχασαν και από την εθνική μας και γύρισαν γρήγορα σπίτι τους. Η κρίση στην ομάδα ήταν μεγάλη, η εμπιστοσύνη στα αστέρια χάθηκε, οι παίκτες κατηγορήθηκαν ότι τους νοιάζει να παίζουν μόνο για τα χρήματα και δεν ενδιαφέρονται για την εθνική και εκεί που όλα έδειχναν μαύρα και άραχνα η ομοσπονδία πήρε τη μεγάλη απόφαση. Έδωσαν τις τύχες της εθνικής σε έναν Νιγηριανό, τον διεθνή Stephen Keshi. O Keshi είδε μεγάλα αστέρια όπως ο Aiyegbeni να απορρίπτουν τις κλήσεις στην εθνική αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συγκέντρωσε όσους περισσότερους παίκτες μπορούσε, έχτισε ένα ψυχωμένο σύνολο και πήρε το Κοπα Αφρικα το 2013. Επακόλουθο ήταν και η πρόκριση στο Μουντιάλ, η οποία μόνο εύκολη δεν ήταν.
Οι Νιγηριανοί δεν έχουν τα αστέρια του παρελθόντος, αλλά κυρίως τις προσωπικότητες που έκαναν τη διαφορά στην ομάδα. Πέρα από τον Obi Mikel της Chelsea, οι υπόλοιποι παίκτες είναι παίκτες που λειτουργούν καλά στο σύνολο. Παίκτες όπως οι Odemwigie, Emenike, Musa, Moses, Nwofor είναι εξαιρετικά ταλέντα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το κάτι παραπάνω που θα βγάλει την ομάδα από μια δύσκολη στιγμή.
Αν και έχω γράψει ότι σε αυτό το Μουντιάλ όπως πάνε τα πράγματα και με τους διαιτητές που υπάρχουν είναι αρκετά ριψοκίνδυνο να παίζεις τα under, αυτό το παιχνίδι δείχνει να ξεφεύγει από το γενικό κανόνα. Το Ιράν είναι μια ομάδα εξαιρετικά καλή στην αμυντική λειτουργία της. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει κάποιος να βάλει γκολ στο Ιράν. Ταυτόχρονα είναι και εξαιρετικά δύσκολοι στην επίθεση. Τα περισσότερα γκολ έρχονται από στημένες φάσεις και όχι μέσα στη ροή του αγώνα. Και οι Νιγηριανοί είναι μια ομάδα που δεν τους αρέσει να χάνουν τα παιχνίδια. Οι εποχές που έβγαιναν όλοι μπροστά για το γκολ έχουν περάσει. Προτιμούν να κρατάνε την άμυνά τους ασφαλή και μετά να ψάχνουν για το γκολ.
Ίσως αυτό το παιχνίδι να είναι το πρώτο 0-0 της διοργάνωσης. Ίσως πάλι να ανοίξει το σκορ το Ιράν με κάποιο στημένο και να ισοφαρίσει η Νιγηρία. Αν πάλι σκοράρει πρώτη η Νιγηρία, τότε θα κοιτάξει να κρατήσει το σκορ και να αποφύγει τους κινδύνους. Πιστεύω ότι πολύ δύσκολα θα δούμε περισσότερα από 2 γκολ στον αγώνα, ενώ καλοβλέπω και την ισοπαλία, αφού δύσκολα βλέπω να ξεχωρίζει κάποια ομάδα.