Τα κόρνερ πέρασαν (ευτυχώς), για το αποτέλεσμα δεν έχω άποψη, δεν το παρακολούθησα...
Προβολή συνημμένου 42345
Καλημέρα.
Αυτό που είδα χθες από την ομάδα μου, ήταν μία σπουδαία προσπάθεια που κατέβαλλε ώστε να παίξει για όσο πιο πολύ ώρα γινόταν με την φωτιά, έχοντας παράλληλα παροιμιώδη άγνοια κινδύνου σε όλη την πορεία του παιχνιδιού. Όλο αυτό, μοιραία την έφερε στην θέση του να καταφέρει να κάψει με ωραίο τρόπο τον κώλο της, και να γίνει κυριολεκτικά ρεζίλι των τετράποδων, μπροστά σε 60.000 οπαδούς της και μάλιστα μέσα στο σπίτι της.
Παρ αυτά, ήταν ένα πολύ ωραίο mind game μεταξύ δύο καλών προπονητών, του Σεμπάστιαν Χένες και του Ράλφ Χάζενχούττλ, αμφότεροι άρρωστοι λάτρεις του τακτικού ποδοσφαίρου, όπου στο τέλος υπερίσχυσε ο κόουτς των "Λύκων".
Από το ξεκίνημα του 1ου ημιχρόνου, η Στουτγκάρδη αναγκάστηκε να ανοίξει από νωρίς τις γραμμές της και να μπλέξει στον γρήγορο ρυθμό που "κατάφερε" να επιβάλει η Βόλφσμπουργκ. Μάλιστα δε, δύο φορές μέχρι το 30' , ο διαιτητής Τομπίας Βέλτς της έκλεισε μάλλον χαριστικά το μάτι, καθώς δεν καταλόγισε πέναλτι υπέρ της Βόλφσμπουργκ, μετά από αστείες αμυντικές συμπεριφορές εντός μεγάλης περιοχής.
Στο 2ο ημίχρονο, τα πράγματα έδειξαν να συμμαζεύουν κάπως. Η Στουτγκάρδη άρχισε να παρουσιάζει ένα κάπως πιο ορθολογικό προφίλ στον τρόπο ανάπτυξης του παιχνιδιού της. Ναι μεν, αλλά υπήρχε μία δυσκολία στο επιθετικό transition, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις, ο αρχηγός Ατακάν Καραζόρ, έπρεπε να βρίσκεται σε πολλά σημεία της μεσαίας γραμμής και να κλείνει τρύπες. Όπως ήδη από το 1ο, έτσι και για αρκετή ώρα στην πορεία του 2ου ημιχρόνου, η Στουτγκάρδη έδωσε μεγάλο βάρος του δημιουργικού της παιχνιδιού στο αριστερό της φτερό, όπου είναι και η πολύ δυνατή της πλευρά, με τους δύο από τους τρεις διεθνείς που έχει, τον Μαξιμίλιαν Μίττελσταντ και τον Κρις Φιούριχ.
Μετά από πολλούς "κόπους" και "βάσανα", η Στουτγκάρδη βρήκε στο 72' τον δρόμο προς τα δίχτυα για να κάνει το 1-0, με τον κατ εμέ παίκτη αποκάλυψη έως τώρα στην σεζόν, τον Νικ Βόλτεμάντε. Ένα δίμετρο φόρ που η απίστευτη πλαστικότητα που έχει στις κινήσεις του και ο τρόπος που διαβάζει το παιχνίδι και γενικότερα κινείται μέσα στο γήπεδο, με ταξιδεύει πίσω στην τελευταία σαλατιέρα του πρωταθλητή που κατέκτησε η Στουτγκάρδη το 2007, θυμίζοντας σε πολλά τον τότε νεαρό και τρομερό Μάριο Γκόμεζ.
Σχεδόν ακαριαία μετά το προβάδισμα, η Στουτγκάρδη επιβράδυνε αμέσως προς οικονομία δυνάμεων, με αποτέλεσμα ένα πρώην δικό της παιδί, ο Τιάγκο Τομάς να καταφέρει να την "δαγκώσει" εξίσου αμέσως κάνοντας στο 77' το 1-1, έχοντας μάλιστα ο ίδιος προειδοποιήσει ήδη πολλές φορές από νωρίς. Ένα σοκ το έπαθε η Στουτγκάρδη με την ισοφάριση, και μέχρι να προλάβει να σηκώσει τα μανίκια και να ανακτήσει δυνάμεις, ήρθε άλλη μία αμυντική αστειότητα στο 87' , όπου παραχώρησε πέναλτι, με το οποίο η Βόλφσμπουργκ διαμόρφωσε το τελικό αποτέλεσμα 1-2.
Δεν έχω παράπονο από την ομάδα μου, παρά το στενάχωρο αποτέλεσμα, και μάλιστα εντός έδρας. Πρόπερσι, σώσαμε τον κώλο μας στα τελευταία δευτερόλεπτα του δεύτερου αγώνα διαβάθμισης. Πέρσι, κόντρα σε όλους και όλα, έγινε όχι απλά η μεγάλη, αλλά η σούπερ υπέρβαση. Όπου από καθαρά δικές μας μαλακίες, στερηθήκαμε την σαλατιέρα του πρωταθλητή, από την απίστευτη Μπάγερ Λέβερκούζεν η οποία ήταν απ τις λίγες ομάδες που δεν μας κέρδισε ούτε στο πρωτάθλημα, και μας απέκλεισε στην παράταση του περσινού DFB Pokal.
Φέτος στο ρόστερ της Στουτγκάρδης, υπάρχει ένα πλήθος από τρομερά μωρά, και ένας αριθμός από κάπως λιγότερους σαφώς πιο έμπειρους παίκτες. Ο κόουτς Χένες, με το τόσο βαρύ αγωνιστικό πρόγραμμα που έχει να διαχειριστεί, δείχνει να κάνει ένα αρκετά ορθολογικό rotation, ανάλογα με τον αγώνα που έχει μπροστά του. Έχει δώσει ευκαιρίες σε παιδιά που δεν έχουν πολύ χρόνο συμμετοχής, με κάποια από αυτά, να τιμούν το ψωμάκι που βγάζουν, και με κάποια άλλα, να απέχουν παρασάγγας από το επίπεδο ποδοσφαίρου που θέλει να παρουσιάσει η ομάδα. Για να πώ όμως και του στραβού το δίκιο, πέραν της σπουδαίας συνολικής προσπάθειας που έως τώρα κάνουν οι παίκτες της Στουτγκάρδης, υπήρξαν και κάποια παιχνίδια, όπως αυτό με την Βόλφσμπουργκ, όπου ο κόουτς Χένες συνελήφθη να βρίσκεται με το μυαλό του σε κατάσταση μεγάλης τρικυμίας, μη μπορώντας να διαχειριστεί κάποιους αγώνες, τους οποίους στην κοινή καθομιλουμένη θα χαρακτηρίζαμε ως "εύκολους".
Ανεξάρτητα από το σε ποιόν όροφο του βαθμολογικού πίνακα θα βρεθεί η Στουτγκάρδη στο τέλος της σεζόν, θεωρώ πως ένα κάτι σαν μεγάλο αμυντικό πρόβλημα ότι το έχει. Δεν με στεναχωρεί ότι μας έφυγε για την Μπορούσσια Ντόρτμουντ, ο περσινός αρχηγός και στυλοβάτης της άμυνας ο Βαλντεμάρ Άντον. Ο νεοαφιχθείς από τους "Τράγους" της Κολωνίας και εμφανέστατα βελτιωμένος, ο Τζέφ Σαμπό έχει μάλλον μείνει σχεδόν μόνος του, με τον δανεικό από την Ζάνκτ Γκάλλεν και διεθνή με την Ελβετία, τον Λεωνίδα Στεργίου, να θεωρώ πως ενώ θα έπρεπε όπως και να έχει, εν τούτοις δεν παίρνει τον χρόνο που του αξίζει. Μάλιστα δε ειδικά στην φετινή σεζόν, η Στουτγκάρδη θα μπορούσε να έχει την πολυτέλεια να κάνει ακόμα και γενναίο αμυντικό rotation, αν είχε επανέλθει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις ο από πέρσι πολυτραυματίας και τεράστιο πουλέν μου, που ακούει στο όνομα Ντάν Άξελ Ζαγκαντού.
Από το προφίλ αυτής της δίκαιης νίκης στην οποία έφτασε η Βόλφσμπουργκ, δεν γίνεται να μην κάνω αναφορά στον τρομερό πιτσιρικά και κυριολεκτικά στυλοβάτη της άμυνας των "Λύκων", που ακούει στο όνομα Κωνσταντίνος Κουλιεράκης. Πολυεργαλείο απ τα λίγα, με λαμπρό μέλλον μπροστά του, τον οποίο πολύ σύντομα βλέπω να φεύγει από την Βόλφσμπουργκ και μάλλον από την Γερμανία, προκειμένου να συνεχίσει την καριέρα του σε κάποια σαφώς πολύ μεγαλύτερη ομάδα από αυτήν για την οποία ήδη παίζει.
Ως ένα Ταπεινό Υστερόγραφο, θα έλεγα πως παρά το ότι η Στουτγκάρδη δείχνει να το πηγαίνει οριακά ασθμαίνοντας έως τώρα στην σεζόν, ότι όταν θα γίνει ο λογαριασμός στο τέλος της σεζόν, πως έστω και με πολύ ζόρι, ένα Ευρωπαϊκό Εισιτήριο θα το κατακτήσει.
Αυτά τα λίγα.
